Мінскевіч Серж
Шрифт:
— Ну-ну, — падышоў кот і моцна пацягнуў носам паветра. — Сажа свежая. І я адчуваю, што тут была Алеолла.
— Ура! — шэптам выкрыкнулі Арцін і мастак Дроздзіч.
— Ідзіце за мной, — Міамурмарор выцягнуўшы наперад нос, пачаў красціся ўздоўж сценкі.
Арцін і мастак Дроздзіч асцярожна пайшлі ўслед за катом.
— Так, так, — гаварыў сабе пад нос Міамурмарор, — сюды, сюды.
Раптам ён шмыгнуў пад тоўсты дыван, які вісеў на сцяне. Арцін і мастак
Дроздзіч зазірнулі ў пакой-пячору.
Кот Міамурмарор на падушачках лап падкраўся да чалавека, які сядзеў за сталом, абнюхаў ягоную спіну.
— Маё царства. маё царства... я вялікі цар Ранэон... мне падпарадкоўваецца ўсё. усё. — мармытаў чалавек. — Раз, два, тры... — ён кінуў на стол косць для гульні.
— Назад, — прашаптаў кот сваім прыяцелям і, адступіўшы да выхаду, пакінуў пячорны пакой.
Міамурмарор упэўнена пайшоў далей па калідоры, Арцін і мастак Дроздзіч пакіравалі за ім.
— Хто гэта? — прашаптаў кату на вуха Арцін.
— Не замінай. потым. Алеолла дзесьці побач. і Бедалдай таксама. Стоп!
Кот Міамурмарор развярнуўся, падышоў да нішы ў сцяне.
— Капаем! Тут!
— Што там? — моцна расхваляваўшыся, спытаў мастак Дроздзіч.
— Алеолла і Бедалдай. — адказаў кот і пачаў капаць пярэднімі лапамі.
— Няўжо яны закапаны?
Арцін з мастаком у трывозе кінуліся дапамагаць кату.
— Вось, — сказаў кот і пацягнуў з пяску шлейку футарала Бедалдая, — Арцін вазьмі. Ідзём далей.
Міамурмарор зноў выставіў наперад свой чуйны нос і трушком пабег па сцюдзёнай падлозе падземнай галерэі. Мастак Дроздзіч імкнуўся паспяваць за ім, а вось Арцін адразу ж адстаў — ён цягнуў на сабе свае рэчы, каменную сякеру і яшчэ футарал з сякерай Бедалдая.
— Мяне пачакайце! — крыкнуў юнак.
— Паспяшайся, я іду па следзе, — кот літаральна бег за сваім носам.
— Вось яны! — нарэшце абвесціў Міамурмарор.
Ён спыніўся побач з уваходам у пячорны пакой, адхінуў дыван, з-пад якога біла святло.
Нягледзячы на сваю ношу, Арцін так ірвануў наперад, што абагнаў мастака Дроздзіча, нырнуў пад дыван і першым апынуўся ў пячорным пакоі.
— Алеолла! — крыкнуў ён.
— Так, — не адрываючы погляд ад стала з касцямі для гульні, адказала будучая яснапанна.
— Не марудзь, — прабучэў Бедалдай на Алеоллу. — Кідай хутчэй.
— Алеолла, гэта ж я! Арцін! — нічога не разумеючы, выклікнуў будучы віцязь.
— Я ведаю, — Алеолла сабрала косці ў руку.
У пячорны пакой увайшоў кот Міамурмарор, а за ім — мастак Дроздзіч.
— «Шэсць», давай «шэсць», — напружана прашаптала Алеолла і кінула кубік.
Хутка паглядзела на тое, што ёй выпала, і зласлівым голасам сказала:
— Вось. «чацвёрка»!
— Усё зразумела, — уздыхнуў кот.
— Што гэта з імі? — устрывожыўся мастак Дроздзіч.
— Алеолла! Ты што? — Арцін падбег да стала і накрыў далонню кубік.
— Гэй, Арцін! — нахмурыўшы бровы, грозна прагаварыў Бедалдай. — Мая чарга кідаць.
Арцін з раздражненнем адкінуў у бок косць. Кубік закруціўся, прыскокнуў, пакаціўся да Бедалдая і спыніўся.
— Што там? — нечакана спытаў Арцін.
— Нічога, — буркнуў у адказ Бедалдай. — «Двойка».
— А што павінна быць? — у азарце спытаў Арцін.
— Спачатку — «шасцёрка», — адначасова пачалі тлумачыць Бедалдай і Алеолла, — потым «пяцёрка», потым «чацвёрка».
— Зразумела, — загарэліся вочы ў Арціна, — я кідаю пасля Алеоллы.
Юнак зняў з плеч футарал, паклаў яго ля сцяны і, забыўшыся пра ўсё, сеў на тапчан, які стаяў каля стала.
— Арцін, ты што? — абурыўся мастак Дроздзіч.
Але ніхто, акрамя ката Міамурмарора, не жадаў яго чуць.
Бедалдай кінуў косць, Арцін і Алеолла ў запале падхапіліся з тапчана за кубкам.
— Што адбываецца?! — мастак Дроздзіч сам хацеў забраць кубік, але раптам, ні з таго, ні з сяго кот Міамурмарор страшна прашыпеў. Дроздзіч хутка прыбраў руку.
— Паслухайце мяне, — папрасіў кот. — Ні Алеола, ні Бедалдай, ні Арцін нас ужо не будуць слухаць, а нам трэба разабрацца, што гэта за кубікі. Забярыце ў іх косць і кідайце мне.
— Кінуць косць табе?
— Так, а што? Хіба косць можна кідаць толькі сабакам?
— Не. Ну.
— Толькі будзьце ўважлівыя, кідайце сваю косць для гульні так, каб яна зачапіла мой вус. Я хачу прамацаць яе, адчуць, што ў яе ўсярэдзіне, і зразумець, які ў ёй сакрэт.
— А калі і мяне «зацягне»? Мне ж нельга, бо я павінен вандраваць па белым свеце.