Унтэр адарваўся ад вахмістравага вуха:

— Усё гэта я добра памятаю, — дадаў ён, — бо з першага пачатку я быў толькі трошкі цюкнуўшы, а толькі потым налізаўся і далей нічога ня памятаю.

Вахмістр паглядзеў на ўнтэра.

— Я помню, — сказаў, — як вы гаварылі, што мы супроць рускіх — саплякі, і сталі пры бабцы крычаць: „Няхай жыве Расія!“

Унтэр нэрвова захадзіў па пакоі.

— I гарлалі вы гэта, нібы вас рэзалі, — сказаў вахмістр. А потым вы кінуліся ўпоперак ложка і пачалі храпці.

Унтэр спыніўся каля вакна і, барабанячы пальцамі па шкле сказаў:

— Дый вы таксама, пан вахмістр, пры бабцы языка за зубамі ня трымалі. Вы ей, памятаю, сказалі: „Бабулька, зарубі сабе на носе: імпэратары і каралі клапоцяцца толькі аб сваёй кішэні і праз гэта пачалі вайну. He зьяўляецца выключэньнем і гэта трухліна, „стары Гулякін“, якога нельга выпусьціць з клёзэта без таго, каб ён не напудрыў наўкол сябе Шэнбрун [21] .

— І гэта я казаў?

— Так, пан вахмістр, якраз вы гэта гаварылі перад тым як ісьці на двор казлы драць, а потым пачалі крычаць: „Бабулька, сунь мне палец у горла!“

— А вы таксама добра сказалі,— перапыніў яго вахмістр. — Дзе вы толькі падчапілі гэта глупства, што Мікалай Мікалаевіч будзе чэскім каралём?

— Гэтага я нешта не памятаю, — няўпэўнена адказаў унтэр.

— Дзе-ж вам гэта памятаць! П‘яны вы былі, як гразь, а калі вам трэба было схадзіць „на двор“, вы, заміж таго, каб высьці ў дзьверы, палезьлі ў печ.

Абодва змоўклі. Памаўчаўшы вахмістр сказаў:

— Я заўсёды вам казаў, што алькоголь згуба. Піць вы ня ўмееце, а п‘яце. Што, калі-б ён ад нас зьбег? Як-бы мы з вамі апраўдаліся? (Ах ты, божухна, як галава трашчыцы) Якраз таму, што ён ня зьбег, робіцца зусім ясна, што гэта за тонкая і небясьпечная штучка. Калі яго будуць дапытваць, ён скажа, што дзьверы ў нас былі адамкнёны ўсю ноч, што мы былі п‘яныя і што ён-бы мог тысячу разоў уцячы, каб адчуваў сябе вінаватым. Шчасьце яшчэ наша, што такому чалавеку не павераць, і калі мы пад прысягаю скажам, што гэта выдумка і нахабнае лганстза, то яму сам пан бог не паможа і яшчэ яму прыпаяюць лішні параграф. У яго абвінавачаньні лішні параграф ня будзе адыгрываць, вядома, ніякай ролі… Ох, як баліць галава.

Наступіў перапынак. Праз хвіліну вахмістр загадаў паклікаць бабульку.

— Слухай, бабулька, — сказаў ён ёй, строга паглядзеўшы ёй у твар. — Знайдзі дзе-небудзь крыж з Езусам і прынясі сюды. — І на дапытлівы погляд бабулькі вахмістр крыкнуў: Хутчэй! Каб праз хвіліну было тут!

Потым ён выняў з шуфляды дзьве свечкі, на якіх былі кропелькі сургуча, і калі бабка прычыкіляла з Езусам, ён паставіў яго паміж дзьвюма сьвечкамі, запаліў іх і ўрачыста сказаў:

— Сядзьце, бабулька.

Аслупянелая бабулька прысела на канапу і спужана паглядала то на Езуса, то на вахмістра. Яе ахапіў страх, і відаць было, як яе зложаныя на каленях рукі дрыжаць разам з каленямі.

Вахмістр прайшоў разоў са два каля яе, потым спыніўся і ўрачыста сказаў:

— Учора ўвечар вы былі сьведкай вялікай падзеі. Магчыма, што ваш абмежаваны розум гэтага не ахапляе. Салдат, якога вы бачылі, бабулька, выведнік, шпіён.

— Езус, Марыя! — ускрыкнула бабка. — Маці прасьвятая багародзіца! Царыца нябесная!

— Ціха! Дык вось, для таго, каб сёе-тое ад яго выведаць, прышлося весьці некаторыя, можа нават, дзіўныя гутаркі, якія вы ўчора чулі. Чулі, што вы ўчора гаварылі?

— Чула, — дрыжачым голасам пралепятала бабка.

— Гэтыя гутаркі, бабулька, вялі толькі да таго, каб ён нам стаў давяраць і прызнаўся. I нам гэта ўдалося. Выцягнулі мы з яго ўсё. Сцапалі галубчыка.

Вахмістр перапыніў сваю гутарку, каб паправіць сьвечкі і ўрачыста гаварыў далей, строга гледзячы на бабку:

— Вы, бабулька, былі пры гэтым і такім чынам ведаеце гэту тайну. Гэта тайна — тайна дзяржаўная. Пра гэта вы нікому і заікнуцца ня маеце права. Нават перад самай сьмерцю не павінны пра гэта гаварыць, бо іначай вы будзеце пазбаўлены права быць пахаванай на могілках.

— Езус, Марыя, сьвяты Юзэфе! — загаласіла бабка. — Занесла мяне нячыстая сіла ў ваш пакой.

— He раўці! Устаньце, падыйдзеце да сьвятога ўкрыжаваньня, злажэце два пальцы і падымеце руку. Будзеце зараз мне прысягаць. Гаварэце за мною…

Бабка зачыкіляла да стала, прыказваючы:

— Маці прасьвятая багародзіца, царыца нябесная, чаго-ж я ў пакой увайшла!

З крыжа са змардованым тварам глядзеў на яе хрыстос, сьвечкі курэлі, і бабцы ўся абстаноўка здавалася жудаснаю і незямною. Яна зусім зьбянтэжылася, калені ў яе стукаліся адно аб адно, рукі трэсьліся. Яна падняла руку са зложанымі пальцамі, і вахмістр урачыста, з выразам, гаварыў словы прысягі, якія бабулька паўтарала за ім:

— Клянуся богу ўсемагутнаму і вам, пан вахмістр, што нічога пра тое, што тут бачыла і чула, я да самай сваей сьмерці нікому не скажу ні слова ні пад пагрозай, ні пад катаваньнем. Няхай паможа мне ў гэтым пан бог.

— Цяпер пацалуйце крыж, — загадаў вахмістр пасьля таго“ як бабулька, моцна ўсхліпваючы і хрысьцячыся, паўтарыла словы прысягі. — Так, а цяпер занясеце Езуса, адкуль яго ўзялі, і скажэце там, што ён мне патрэбен быў для допыта.

Ашаломленая старая на пальчыках вышла з пакою і пашла па дарозе, штохвіліны азіраючыся, як-бы жадаючы пераканацца, што гэта ня быў сон і што яна сапраўды толькі што перажыла адну з самых страшных хвілін у сваім жыцьці.