Шрифт:
Фаўст
Я не прывык, з рыдлёўкаю тым болей, На досвітку хадзіць у поле, За ўшчэрбным я жыццём не паганюся.Мефістофель
Вось тут якраз паможа нам бабуся.Фаўст
Няўжо ты сам, без гэтага страшыдла, Не падасі, што трэба, мне на стол?Мефістофель
Разменьвацца на дробязі абрыдла. Я лепш збудую тысячу мастоў{43}: У нашай справе мала ўмення, Патрэбна тут і бабскае цярпенне. А чорту гэта дробязь, не работа, Таму гадамі корпацца ля печы Не дазваляе мне мая істота — Мне дай размах, дай разгарнуць мне плечы. Я знаю тонкасці вядзьмарскай кухні — Не пералічыш іх, язык апухне; Ды сам не ўпраўлюся, вядома.(Убачыў звяроў.)
Якія малпачкі — уга! Вось вам служанка, вось — слуга!(Да звяроў.)
Дзе ж гаспадынька, што ж не дома?Звяры
Пад’ела, Пасядзела І ў комін паляцела.Мефістофель
І доўга там яна лунае?Звяры
Мы лапкі грэем тут. Хто знае?Мефістофель (Фаўсту)
А праўда? Сімпатычныя звяры?Фаўст
Глядзець агідна на брыдоту.Мефістофель
А я б, здаецца, у ахвоту Час бавіў да зары.(Да звяроў.)
Ну, лялькі чортавы, чаго Нагатавала сёння кодла ваша?Звяры
Жабрачая пацеха — каша!Мефістофель
Збярэцца публіка — ого!Самец (падпаўзае і лашчыцца да Мефістофеля)
Са мной пагуляй, Мне грошыкаў дай — Дай выйграць. Гулец Без грошай — дурны, З грашмі ўсе — паны, З грашмі я — мудрэц.Мефістофель
Ад шчасця б малпачка самлела, Каб у лато гуляць умела.Тым часам малпяняты, гуляючы з вялізным шарам, выкацілі яго наперад.
Самец
Такі ўжо свет! Пусты эфект, Звініць, як шкло, Бо ў ім дупло. Ва ўсёй нутрыне Блішчыць, мігціць, Звініць, трымціць. Мой мілы сыне, Гуляй адзін! Кранеш і — дзын! — Асколкі шара Апараць парай.Мефістофель
Навошта гэта сіта?Самец (здымае сіта)
Каб знаць бандыта. Будзь злодзей — ты, Пазналі б мы за тры вярсты.(Бяжыць да самкі і дае ёй глянуць у сіта.)
Зірні ж у сіта, Пазнай бандыта, Скажы, хто гэта.Мефістофель (набліжаецца да агню)
Нашто ж чыгун?Самец і самка
Прайдоха, лгун, Пазнай чыгун, Кацёл пазнай!Мефістофель
Нахабнікаў ганю!Самец
Сядай к агню І паддзімай!(Прымушае Мефістофеля сесці.)
Фаўст (які тым часам глядзеў у люстэрка, то набліжаючыся да яго, то аддаляючыся)
Што бачу я! Ў чароўным шкле Лунае цьмяна вобраз мілы!{44} Каханне, дай хутчэй мне крылы Дагнаць чароўную ў імгле! Хачу пакінуць гэты кут, Убачыць дзіва не ў тумане! Няхай жа яўным дзіва стане — Жанчынай шчасця і пакут! Няўжо красу ўскарміла наша глеба? Няўжо мне ў гэтым целе цуд Зямны й нябесны бачыць трэба? Няўжо зямля старая здатна на такое?Мефістофель