Шрифт:
Фаўст усё глядзіць у люстра.
Мефістофель (седзячы на крэсле і пакручваючы венікам)
Я маю скіпетр, я на троне,— Чым не кароль, хоць не ў кароне!Звяры (якія да гэтага рабілі розныя дзіўныя рухі, з шумам і крыкам падносяць Мефістофелю карону)
Работай, а потым — Крывёю і потам Карону змацуем.(Яны неасцярожна разламалі карону на дзве часткі і скачуць з імі.)
А мы пагуляем, І панаглядаем, І складна зрыфмуем!Фаўст (перад люстэркам)
Ой не, мой пане, — мне замнога!Мефістофель
Ужо й мяне грызе трывога.Звяры
Калі ж пашанцуе — Ніхто не працуе, Не робіць нічога!Фаўст (як вышэй)
Мне проста грудзі распірае,— Пакінем зброд смярдзючы гэты.Мефістофель
Але хай кожны з нас прызнае, Што малпы — добрыя паэты.З катла, які малпа пакінула без дагляду, пабегла варыва. Падымаецца вялікае полымя і шугае ў комін. З полымя з дзікім лямантам вылятае ведзьма.
Ведзьма
Ай-яй! Праклятае звяр’ё! Праклятае звяр’ё! Апарылі мяне! Праклятая звяр’ё!(Убачыўшы Фаўста і Мефістофеля.)
Што гэта тут? Хто гэта тут Калоціць нам Святы куток? Вось зараз дам Вам трасцу ў бок!(Чэрпае лыжкаю з катла і пырскае полымем на Фаўста, Мефістофеля і на звяроў.)
Звяры скуголяць.
Мефістофель (падымае венік, які трымаў у руцэ, б’е шклянкі і гаршкі)
Шарах! Шарах! — Па ўсіх гаршках, Каб загуло Тваё кубло! Пасля, карга, Твая чарга!Ведзьма ў злосці з жахам адступае.
Ну што, старое пудзіла, пазнала Свайго вялікага гаспадара? Паб’ю, патрушчу, каб прапала Хлам’ё тваё і ўся нара! Забыла мой убор, крывая морда? На капялюш з пяром зірнула б хоць! Гляджу, задрала нос завельмі горда, Што без візіткі ўжо і не заходзь!Ведзьма
Даруй, васпане, старасць улічы, Дала я маху, спудлавала ў злосці. Дзе ж капыты твае, дзе хвост у ягамосці? І дзе абодва крумкачы?Мефістофель
Дарую, добра! Сапраўды, Сплыло ці мала ўжо вады, Як не прыходзіў да цябе на госці. Цяпер культура на зямлі, прагрэс — Не дзіва, што і чорт туды пралез. Забыты ён, паўночны наш фантом; Не мода ўжо з рагамі і хвастом. А капыты, — пардон, мадам, не вінават, Бо з імі я на людзях надта брыдкі, Таму красуюся, як свецкі фат, Фальшывыя прывязваючы лыткі.Ведзьма (скача)
Дай абдыму і пацалую ў губы! Мой кавалер, ах, сатана мой любы!Мефістофель
Не кліч мяне, старая, сатаною!Ведзьма
Чаму? Не ў свеце ж ты, — са мною?Мефістофель
Спаганена імя няславай і лухтою. Нутро людское брудам зарасло: Бягуць ад ліха, а квітнее зло. Лепш называй мяне ты — пан барон. Дарамі я надзелены звыш меры — І кроў блакітная, і маладзён, Вось герб мой… Глянь і дай мне веры.