Шрифт:
Фаўст
Дык пойдзем!Мефістофель
Не, пакуль што рана!Фаўст
Рыхтуй дарунак з лёгкае рукі.(Выходзіць.)
Мефістофель
Ужо дарыць? Ай маладзён! Але — ці не пара наведаць тайнікі, Ці не пара дастаць і скарб які, Каб поспех быў адразу нам відзён.(Выходзіць.)
Вечар{50}
Невялікі ўтульны пакой.
Маргарыта заплятае і падвязвае косы.
Маргарыта
Як бы хацелася мне знаць, Хто ён такі, той дзіўны пан? Рухавы, статны і, відаць, Не з простых родам, а з дваран. Я ўмомант гэта зразумела,— Трымаўся так дастойна, смела.(Выходзіць.)
Мефістофель. Фаўст.
Мефістофель
Заходзьце ціха, асцярожна.Фаўст (памаўчаўшы)
Мне аднаму пабыць тут можна?Мефістофель (агледзеўшы пакой)
Такі парадачак не ў кожнай!(Выходзіць.)
Фаўст (азіраючыся)
Вячэрні морак, змрок салодкі, Акрый, акрый святыню гэту! Закуй мне розум у калодкі. Пазбаў усіх уцехаў свету — Пакінь мне толькі крылы волі, Дай мне спазнаць пакуты й болі! Які спакой, якая ціша,— Ва ўсім парадак і дагляд! Дастаткам тут і ўбогасць дыша — Утульнасць у каморцы, лад.(Смела садзіцца ў скураное крэсла каля ложка.)
Прымі ж мяне! Як і другіх прымала На трон бацькоўскі з радасцю, з журбой! Як часта дзетвары гарэзны рой Сваволіў колісь тут, бывала! Дзядулю тут каляднаю парой За шчодрыя дары дзяўчына цалавала. Я знаю, мілая, душой спрыяла Ты гэтаму парадку; не дакор Матулін тут кіруе, не прымусам Ты засцілаеш стол абрусам, Ты прыцярушваеш пясочкам жоўты двор З руплівасцю сапраўднай гаспадыні! О мілая рука! Рука багіні! Ты здольная у хатцы цеснай Зрабіць сапраўдны рай нябесны! А тут?(Падымае палог ложка.)
Святы мяне сцінае страх! Як тут спакойна, як тут міла! Прырода! У чароўных лёгкіх снах Анёлка ты ўскарміла! Яна! Яна — мая дзяўчына На гэтым ложку спала тут; — У гэтай хатцы дабрачынна Саткаўся чысты божы цуд!(Сам сабе.)
Што ж ты прынёс, нязваны госць, Сюды? Любоў, пашану, злосць? Чаго тут прагнеш? Што ў душы пануе? Цябе, о Фаўст, ужо не пазнаю я! Мо проста выпадак занёс Цябе на шлях такой прыгоды, Калі аж млееш ты ад асалоды? — Няўжо так лёгка намі правіць лёс? Каб раптам увайшла, дык што было б? Чым апраўдаў бы дзёрзкі свой учынак? — Ты, як нікчэмны асталоп, Укленчыў бы перад дзяўчынай!Мефістофель (уваходзячы)
Яна ідзе! Бяжым адгэтуль прэч!Фаўст
Далей з чароўнага прытулку!Мефістофель
Вазьміце гэтую шкатулку — Патрэбная, скажу вам, рэч. Пастаўце ў першую шуфляду. Даю вам голаў без закладу, Што, ўбачыўшы такую лусту, Любая дзеўка з’едзе з глузду,— Расчуляць цацачкі да слёз.Фаўст
Ці зручна мне?Мефістофель
Вы што, ўсур’ёз? Мо самі возьмеце? А дзеўцы — чары? Пры вашым вытанчаным спрыце Лепш розумам сваім жывіце І не рабіце мне турбот, Каб я праз прыхамаці скнары Не надрываў сабе жывот…(Ставіць шкатулку ў куфар і замыкае.)
Цяпер мы лататы дамо! Дзіцятка ж хай сабе само Тут спакушаецца для вас. Ды нешта ў пана кіслы выгляд, Нібы на лекцыю вам час Рабіць метафізічны выклад Перад дзесяткамі вачэй. Аднак бяжым адсюль хутчэй.