Шамякін Іван Пятровіч
Шрифт:
Увосень, па бездаражы, калі гарнізоны нельга было аб’ехаць — рэчкі, масты, — нам удалося разы тры правезці бомбы пад дровамі, пад мукой з млына, а аднойчы — у вясельным картэжы, «жаніх» і «нявеста» сядзелі на бомбах. А тут, калі замерзлі рэчкі, выпаў снег, і неглыбокі яшчэ, хлопцы засыпаліся. Везлі сена. Чаму нікому не прыйшло ў галаву, што з часоў, калі з’явіўся тут першы чалавек, сена вазілі ў другі бок: з балот — туды, у бязлесны раён, дзе знаходзіўся аэрадром, а не наадварот? Чаму я, камандзір, сялянскі сын, не падумаў пра гэта? А вы, мемуарысты, пішаце, што ўсё ўмелі прадбачыць. Я не ўмеў, бо ўсё прадбачыць немагчыма.
Хлопцаў павесілі. На станцыі. Траіх. Чацвёрты — Федзя Кучык — паспеў шыбануць гранату, і яго распаласавалі аўтаматнай чаргой.
Пасля мне прыйшлося пахаваць сотні людзей, сваіх, партызан, перажыць не адну няўдачу, блакады, голад.
На прарыве з блакады вясной сорак трэцяга брыгада страціла амаль палавіну людзей. Гэта была найбольшая трагедыя. Я нёс цераз балота ўпаўнаважаную ЦК камсамола Галіну Берзнер, яе пасекла мінай. Я плакаў… Ад болю, ад злосці, ад роспачы. Над ёй, над усімі тымі, хто застаўся там, каля Дняпра, на полі бою, хто патануў у балоце. Я не адразу ўбачыў, што нясу мёртвую. Мы штыкамі капалі ёй магілу на балотнай выспе. А смерць Басі Шугановіча! А смерць братоў Казюраў, Валодзі і Пеці!
Дзеці, дзеці, я хацеў бы ўсіх вас прыкрыць сваімі грудзьмі! Каб гэта можна было зрабіць!
Але хіба толькі смерць Паўла я перажываў так цяжка, як смерць тых хлопцаў — Юркі Козела, Сашы Ляшкевіча і Кузьмы Валёнка. Каб яны загінулі, як Федзя — у баі, магчыма, гэта не раніла б так балюча. Але іх павесілі. Двое з іх прыйшлі ў лес разам са мной, у жніўні. Мы спалі ў адным будане, бо нас было ўсяго адзінаццаць.
Спачатку мяне адгаворвалі. Шугановіч, Будыка. Пасля сабралі партыйную групу і забаранілі. Напісалі пастанову: «Не дазволіць камандзіру атрада дарэмна рызыкаваць…» І ўсё адно я пайшоў. Паехаў на станцыю… Таксама ішоў снег. Пачыналася завея. Вецер раскачваў іх целы. Хлопцаў павесілі на бэльцы згарэлага пакгауза. Чорныя закапцелыя сцены, шырокі праём згарэлых дзвярэй і ў іх — яны. Босыя, у адных сподніх кашулях. Глядзелі мы здалёк, але я чуў, як стукаліся іх акасцянелыя ногі і звінелі, як струны, напятыя і змёрзлыя вяроўкі. І мусіў гандляваць салам. Яно было не лішняе ў атрадзе, а я аддаваў яго фашыстам, тым, што павесілі маіх хлопцаў, маіх дзяцей. О, як мне хацелася дастаць з тайніка пад санямі гранату і шпурнуць у іх. «Жонка», якая памагала гандляваць, наша атрадная гаспадыня, былая старшыня сельсавета Люба Рошча, шаптала: «Трымайся, камандзір. Сам палез. Цябе не пускалі». Адзін з варты паказаў на шыбеніцу і пагразіў: «Партызанен?» — і закруціў пятлю вакол шыі: маўляў, калі і ты партызан, то і цябе вось так. Трэба было ўсміхацца. Трэба было ўсміхацца! «О не, пан, я стараста з Прыгар. Вось дакумент. Я — стараста». Хто з вас перажыў такі боль, такія пакуты, такі гнеў і бяссілле, як я за тую гадзіну, пакуль мы стаялі з санямі за сто крокаў ад павешаных?! Але, таго зараду нянавісці, які накапіўся за тую гадзіну, мне хапіла на ўсю вайну.
Біць іх, біць, біць! Але як біць? Чым? Нехта з іх даў за сала спірту. Па дарозе назад я паспрабаваў ім заліць агонь у душы. А ўжо разгулялася завіруха. Стагнаў бор — адзіны наш друг, абаронца. Цяжка і яму.
Лагер — некалькі занесеных снегам зямлянак. Пуста — ні душы. Адзін застылы вартавы. З гэтай сілай мы хочам перамагчы тых, што прыехалі ў эшалонах, пакуль мы стаялі на станцыі? Іх танкі, іх гарматы?
Загадаў Будыку:
«Уключы радыё».
«Садзяцца батарэі».
«Уключы. Паслухаем Берлін».
Уключыў.
«Што яны перадаюць?»
«Рэпартаж з фронту. Журналіст учора разглядаў у бінокль Крэмль».
Гэта было першае такое паведамленне, пачутае намі. Я ўскочыў.
«Брэшаш!»
«Не я брашу. Фашыст».
Ён, Валька Будыка, ваенны інжынер, танкіст, акружэнец, які драпаў пехатой з-пад Беластока, не паверыў. Ці можа зрабіў выгляд, што не верыць. А я паверыў. Упершыню паверыў фашысцкаму радыё. Не, яны не перадаюць для сваіх, на ўвесь свет, што ўзялі Маскву. Такую брахню яны пускалі толькі для нашых людзей ужо месяц назад. А мы слухалі парад на Краснай плошчы, выступленне Сталіна і размнажалі лістоўкі. Сваім яны разважліва — чуваць па голасе дыктара — паведамляюць, які выгляд мае Крэмль, калі глядзець на яго ў бінокль з адлегласці…
«Інжынер! Адкуль яны глядзяць? З якога месца? За колькі вёрст?»
«Ніадкуль яны не глядзяць! Брэшуць!»
«Не, глядзяць, Валя. Глядзяць! Ідзі папрасі ў Любы спірту».
«Не дасць яна мне».
«Для мяне. Для камандзіра».
«І для цябе не дасць. Чуў я, як яна з табой гаварыла. Распусціў ты іх тут. Развялі дэмакратыю. Ніякай дысцыпліны».
«Не! Хлусіш! Ёсць дысцыпліна! Найвышэйшая. Ты думаеш, хлопцаў не катавалі? Не круцілі рукі? Не палілі жалезам? Але каб хоць адзін выдаў атрад, згадзіўся правесці іх сюды, нам усім даўно была б хана. Для цябе дысцыпліна — уменне выцягнуцца, казырнуць. А для мяне яна — ў вернасці. Партыі. Народу. Таварышам па атраду».
Не, наўрад ці сказаў я такія словы ў той вечар. Можа гаварыў іх раней, напэўна — пазней, бо мы неаднойчы спрачаліся пра сутнасць дысцыпліны, пра тое, ці трэба яна такая, якую ўводзіў перад вайной нарком.
Радавы Федзя Кучык драпаў з-пад Брэста гэтак жа, як і ты, інжынер Будыка. Толькі ён прыбег хутчэй і раней прыйшоў у атрад. І памёр героем. А як памром мы з табой, Валянцін Адамавіч?
Выла завіруха. А я ляжаў ці сядзеў у зямлянцы ў кампаніі маўклівага Шугановіча, які зусім не піў, і гаварлівага п’янаватага Будыкі і думаў: як я памру? Тады пераканаў сябе, што з лесу жывым мне не выйсці. Думкі пра смерць не страшылі, але волю скоўвалі. Без толу, без мін, з аднымі вінтоўкамі, усяго з двума кулямётамі, да якіх не так многа патронаў,— я не ведаў, што рабіць, як біць ворага, які ўжо разглядае ў біноклі Маскву.
Памерці ў партызанах — тысяча выпадкаў. Я выбіраў самы цяжкі, такі, які мог бы прынесці найбольшую карысць атраду, маім таварышам, што пісалі: «Не дазволіць камандзіру атрада дарэмна рызыкаваць…» Не дазволіць… Хто можа дазволіць ці не дазволіць памерці?
Камісар сказаў:
«Людзі лічаць, камандзір, што ты многа п’еш».
Я ўскіпеў:
«Хто лічыць? Ты лічыш? Манах! Кніжнік Фарысей! Прэч з вачэй маіх!»
Ён не пакрыўдзіўся, мой добры, ціхі Вася, завуч школы, паэт, які ў першую партызанскую вясну начамі праседжваў над рэчкай і слухаў салаўёў. Ён двойчы выратаваў мяне ад смерці: першы раз ад немцаў, другі — ад сваіх, ад камандзіра спецатрада, які хацеў расстраляць за тое, што я адмовіўся аддаць яму палавіну сваіх людзей. Ён не пакрыўдзіўся, Вася, не, але начаваць пайшоў у другую зямлянку, да партызан. Пакрыўдзіўся я. Не на яго. На сябе. Азірнуўся на сябе і… распёк, назваў апошнім слюнцяем. Будыка рагатаў з раптоўнай маёй самакрытычнасці. Вясёлы чалавек! Але не разумеў ты, што на душы ў мяне.