Дзіцячы крык, які мы пачулі, вярнуўшыся з рэйду, перавярнуў душу не аднаму мне. Не аднаму мне ў той суровы снежань дала сілы барацьба, якую мы павялі, каб уратаваць іх жыццё, гэтым кволым істотам. Усе ўхвалілі, калі я сам паехаў па сёлах шукаць карміліцу ці карову. А потым была слабасць — і мяне асудзілі. Павел, Рошчыха, Шугановіч. Адзін Будыка цынічна жартаваў — маўляў, такі закон: «Лепшы конь і лепшая жанчына заўсёды належалі правадыру племя». І, безумоўна, зайздросціў, што не ён «правадыр племя». Падвыпіўшы, цалаваў Надзі рукі.

У мяне ў такія мінуты варушылася рэўнасць. У каханні мы да старасці застаёмся юнакамі.

Хто з нас першы выявіў сваю слабасць? Ці сілу? Але, тады, упачатку, першы прыйшоў я. Але ж было і інакш. Пасля твайго звароту. Помніш?

Можа два тыдні я не бачыў цябе, баючыся сваёй слабасці. Ты знайшла мяне за лагерам, у гушчары, куды я схаваўся ў вольны летні адвячорак. У лагеры іграў гармонік. Здаецца, танцавалі. Што ж, жыццё ёсць жыццё, на вайне таксама выпадалі хвіліны весялосці.

«Я не магу так, Іван. Я люблю цябе. Люблю. Хто ведае, колькі нам адведзена таго жыцця».

Але, тады ніхто не ведаў. А яго, выходзіць, адведзена не так мала. Нам з табой. Калі ж ты выяўляла сваю слабасць, а калі сілу?

Было ж і так…

Увосень сорак трэцяга, калі вызвалілі вось гэтыя мясціны, некаторыя нашы атрады злучыліся з арміяй. Ты магла застацца тут. Але я атрымаў загад зноў пайсці за лінію фронту, павесці спецатрад у глыб Палесся. Прадстаўнік абкома быў супраць, каб ты ішла з намі: «Жанчыну з дзіцем? Ды ты ашалеў, Антанюк! Даваяваліся вы тут! Пасля вайны вашых бабскіх спраў не рассёрбаем!» Але ты ўсё адно пайшла. А потым раптам зімой асела ў гэтых сваіх Калюжынах. Чым яны прываражылі цябе? Калі і туды ўлетку прыйшло вызваленне, ты сказала:

«Нікуды я не паеду адгэтуль. Усё, Іван. Адваявалася. Мне трэба гадаваць дачку, вучыць дзяцей… І табе трэба гадаваць сваіх дзяцей. Усё».

Але, было і так… Я зразумеў цябе. Больш — быў удзячны. І можа лепш, каб сапраўды было ўсё. Назаўсёды. Але я, відаць, слабы чалавек. Ці мацней за розум было маё пачуццё? Ды цяпер ужо ўсё роўна. Цяпер мяне вядзе зусім іншае. Зусім іншае…

Тут яшчэ амаль што не было снегу — чуць-чуць зацерушыў зямлю. Падаў і цяпер, але вельмі нясмела, сухі і лёгкі, як пух; слабае дыханне ветру здзьмухала яго з дарогі ў канавы, з узгоркаў — у лагчыны, на ўзлескі.

Дні два назад была тут адліга, можа нават ішоў дождж. На дарозе стаялі лужыны; вада замерзла, але колы машын і фурманак, ногі людзей патрушчылі слабы лядок. Белыя асколкі яго звінелі пад нагамі, звінелі на дзіва меладычна — неяк проста радасна.

Прыемны марозік, яшчэ больш прыемныя сняжынкі, што проста-такі з пяшчотай жывых істот садзіліся на рукі, на твар — здавалася, яны нават цёплыя, і гэты вясёлы звон ільдзінак пад нагамі — усё хораша бадзёрыла, узнімала настрой. Адышлі начныя вагонныя сумненні: а навошта ён едзе? Каму гэта трэба?

Не, цяпер уяўлялася ўсё простым і натуральным. Адсюль — і настрой такі. Недарэчна ўсё яшчэ стрымліваць свае жаданні, парывы, тым больш, што нікому ад іх не будзе блага, а некаму ён, напэўна, можа прынесці хоць маленькую радасць.

Іван Васільевіч не стаў чакаць у цёмным і халодным станцыйным пакойчыку, пакуль развіднее. Пайшоў адразу, як толькі знік у начной далечы сігнальны агеньчык апошняга вагона.

Дарогу помніў. Праўда, спытаў у дзяжурнага па станцыі, як выйсці на бальшак. Той агледзеў начнога пасажыра падазрона, растлумачыў нехаця, туманна. Ды Іван Васільевіч хутка пазнаў дарогу сам — як толькі прыйшоў у сяло, дзе свяцілася ўсяго два-тры акны, не больш, — у самых ранніх гаспадынь.

У яго была дзіўная памяць на сёлы, воблік іх, «твары» ён запамінаў гэтак жа, як твары людзей.

Забываўся часам назвы, як і прозвішчы, але, каб завязалі вочы і прывезлі ў любое сяло, якое наведаў хоць аднойчы, ён беспамылкова сказаў бы, у якім яно раёне, калі ён тут быў, з якой прычыны, з якімі людзьмі страчаўся.

Па гэтым сяле праязджаў на «газіку» разы два ўсяго, апошні раз сем гадоў назад; не помніў, называецца яно гэтак жа, як станцыя, ці неяк інакш, але адразу пазнаў краму, школу, стары ясакар, ад якога трэба павярнуць направа, на другую вуліцу, шырэйшую, каб выехаць… выйсці на патрэбную дарогу — бальшак з прысадамі старых бяроз.

Пятнаццаць нейкіх кіламетраў для яго, паляўнічага, — лёгкая прагулка. Калі добра размахацца, дзве гадзіны хады — і там. Але ўсё ж не хацелася прыходзіць так рана. Няёмка неяк. Дзіўнае пачуццё! Ніколі такое не з’яўлялася раней.

Таму Іван Васільевіч ішоў не спяшаючыся. Без згрызот сумнення, без трывогі, якая ў вагоне не давала заснуць, і без таго юнацкага хвалявання, што з’яўлялася раней, калі пад’язджаў да гэтых знаёмых з партызанства мясцін. Не да мясцін увогуле, мясціны: не такія ўжо знаёмыя, — да Калюжыч, да яе, Надзі. Цяпер жа, як ні дзіўна, быў настолькі спакойны, што нават думаў пра іншае — пра сёлы, пра іх выгляд. Гэта натуральна: усё жыццё, на абавязку службы і яшчэ больш — па чалавечаму абавязку ён думаў пра людзей, што робяць хлеб. Як яны жывуць. І як павінны жыць.