— А дзяўчынка, што нарадзілася ў атрадзе… Хто яна?

— Віталія? Мы былі рамантыкі. Бачыш, якое імя далі? У снежні сорак першага. Віта — жыццё. Верылі ў жыццё. Не бачыў яе гадоў сем. Тады яна была шчэ вучаніца.

— Дзетдомаўка?

— Не. Чаму ж! Яна жыла з маці. Маці яе настаўніца. На Палессі.

— А бацька?

— Бацька? Ён… ён загінуў… Загінулі многія. Адны са славай. Іншыя бясслаўна…

Дарога крута павярнула на горным схіле, фары выхапілі дзівосныя ўзоры зрэзанай выбухам скалы. Наперадзе замільгалі агні сяла. Яшчэ праз колькі хвілін выехалі ў даліну. Дарога праходзіла блізка ад берага, і нават праз шум матора пачуўся грукат прыбою. Было бязветрана, а мора ўсё роўна бушавала.

Васіль амаль з дзіцячай непасрэднасцю загаварыў пра мора. У бацькі раўніва сціснулася сэрца: прываражыла яно сына.

У Гомелі ішоў снег. Сухі, лёгкі.

Ад гэтага Івану Васільевічу раптам зрабілася хораша, радасна. Быццам трапіў чалавек у родную стыхію. Быццам вярнуўся з Афрыкі, дзе не бачыў зімы многа гадоў. Ён так і падумаў з усмешкай пра Афрыку, бо ўсю дарогу ў купэ маладая маці чытала напамяць чатырохгадовай дачушцы:

Івана Васільевіча смяшылі гэтыя наіўныя вершы старога паэта. І засмучалі: чаму не чытаў іх сваім дзецям? Дзеці любяць алагічную фантастыку. Толькі дарослым трэба ва ўсім, у малым і вякім, жалезная логіка і глыбокі сэнс.

Ён накінуў паліто і выйшаў на перон. Захацелася глянуць на горад свайго юнацтва. Ён любіў гэты горад усё жыццё. Толькі аднойчы ён здаўся няўтульным і чужым — калі ўвосень сорак другога прыйшлося прыйсці сюды, каб арганізаваць пасля правалаў новы падпольны гарком, баявую групу яго.

Пасля вайны горад разбудаваўся. У цэнтры амаль нічога не засталося ад таго, што было да вайны. Але ўсё рабілася на яго, Антанюковых, вачах, і таму ён ніколі не сказаў: «Не пазнаць Гомель».

Усё новае неяк паступова, непрыкметна і вельмі натуральна ўваходзіла ў яго ўяўленне пра родны горад. Гэтак жа натуральна, як і тое, што былы хлапчук Іванька Проськін (чамусьці ў вёсцы малых Антанюкоў клікалі па іх бабулі — Просі) стаў пенсіянерам Іванам Васільевічам. Але ў нечым ён усё той жа хлапчук-рыбак, юнак-рабфакавец, які таптаў у гэтым горадзе драўляныя тратуары, партызанскі камандзір — гаспадар лясоў у міжрэччы Дняпра і Сожа. А не пенсіянер!

Можа ў нечым, самым галоўным, нязменны і горад. У чым? Дзіўнае адчуванне. Рэканструявалі вакзал, зрабілі тунель, збудавалі новыя дамы там, за пуцямі, у залінейным раёне, і тут, каля прывакзальнай плошчы; дамы як блізняты, падобныя на тысячы такіх жа дамоў у іншых гарадах. І ўсё роўна гэты вакзал не падобны на другія, па-ранейшаму ён знаёмы і родны — да спазмаў у горле, да болю ў сэрцы. Што яго робіць нязменным, такім, які запомніўся з таго далёкага часу, калі Іванька Проськін упершыню прыехаў у горад, каб паступіць на рабфак? Можа вось гэтыя пераходныя масты з грымучымі жалезнымі ўсходцамі, на якіх ён страчаўся са сваім першым юнацкім каханнем? Дзе яна, тая дзяўчына, цяпер ужо бабуля? Смешна. Кажуць, першае каханне не забываецца. Не забываецца юнацкі агонь, тваё адчуванне. А не яна, што запаліла гэты агонь. Яна знікла з памяці, як толькі прыйшло другое каханне, больш сталае, больш сур’ёзнае… Адбылося адмаўленне. Нярэдка ён дзейнічаў, гэты няўмольны закон. Аднак калі другое каханне нарадзіла сям’ю, дзяцей, ён, Антанюк, не дазволіў, каб іх адмовіла тое, трэцяе… Але вось яно сапраўды не забываецца, гэтае апошняе, нічым не адмаўляецца, ні ранейшым, ні пазнейшым… Хаця пазней нічога ўжо не было, акрамя ўспышак усё таго ж агню.

Правадніца папярэдзіла:

— Спазняемся. Стаянку могуць скараціць. Не адыходзьце далёка.

Іван Васільевіч ішоў па пероне да цеплавоза. Сняжынкі садзіліся на рукі, на твар, прыемна казыталі цёплым халадком. Але, бывае цёплы халадок і бывае халоднае цяпло — у прыродзе, як у чалавечых сэрцах. А самае нязменнае з усяго нязменнага тут — гэты снег, гэтая ціхая завея над горадам, якая засыпае чарнату асфальту і, як нішто іншае, злівае горад з прасторамі палёў, з лясамі, з першароднасцю зямлі. Можа таму і думкі так нечакана, так раптоўна скіраваліся туды, за гэтыя прасторы, за гэтыя лясы? Хіба так ужо нечакана?

Але, пазней нічога ўжо не было, акрамя ўспышак усё таго ж агню. І вось яна, яшчэ адна ўспышка. Можа апошняя? Не, яна зусім не такая. І прычына зусім інакшая. Тады гэта з’яўлялася ад яго чалавечай слабасці. А цяпер?

Цягнік крануўся.

Антанюк стаяў і глядзеў, як праплываюць вагоны. Часцей стукаюць на стыках колы. Вось і яго вагон. Правадніца ляпнула плітой, што закрывае ўсходцы, убачыла яго, адкінула пліту назад, крыкнула:

— Эх! Чапляйцеся! Ды хутчэй жа вы!..

Іван Васільевіч, не скрануўшыся з месца, з усмешкай памахаў ёй рукой.

…Паўла пахавалі без мяне. Каткоў прыехаў пасля. Гэтага не магу дараваць яму. Каткоў зайздросціў славе майго атрада. Як многія прафесійныя ваенныя, ганарыста лічыў, што адзін ён умее камандаваць, і я перад ім — што лапаць перад ботам. Ён, здаецца, ні разу не прыехаў першы, пакуль атрад яго быў самастойны. Ездзіў я.

Чаму Павел выбраў яго атрад? На злосць мне?

У мяне не было да Каткова ні рэўнасці, ні непрыязні. Але калі Павел пайшоў, я чамусьці падумаў тады: лепш, каб ён перайшоў да Касача.