— Піліп Макаравіч, калі вы нас выпусціце адгэтуль? — не вытрываў Васіль.

Піліп Макаравіч быццам жартуючы:

— Калі-небудзь, калі пажадаеце, выпусцім.

— Не жартуйце, — падтрымаў я Васіля. — Надакучыла ў гэтай бляшанай скрынцы сядзець.

— Хіба хто-небудзь цягнуў вас сюды? Самі залезлі. Без спросу. Так што цярпіце, — ушчуваючы, прагаварыў Піліп Макаравіч.

Трэба цярпець. І праўда, самі залезлі, ды яшчэ схаваліся. Ніхто сілком не цягнуў.

— Мы не на Зямлі? Мы на планеце Сіз? — пытаюся.

— На планеце Сіз. Куды хацелі, туды і трапілі,— прамовіў Піліп Макаравіч. — Мы селі ў пустыні. Вакол пяскі. Прыборы паказваюць.

— Чаму мы каля горада не селі? Каля горада было б лепей, — гукнуў Васіль.

Да нас падышоў Сакс, сеў насупроць.

— У горадзе валадар Карп. Яму не спадабаецца, калі мы спусцімся там.

Значыць, гэта не спектакль. Значыць, мы на планеце Сіз, дзе валадар Карп, дзе ягоныя легіянеры, дзе бязмежная пустыня. Пустыня… Вы, магчыма, запытаецеся: якой я ўяўляў яе, гэтую пустыню? Ды такой, як у мастацкіх фільмах паказваюць. Хоць і пяскі, але зусім не страшна. Самі, думаю, бачылі: героі многіх фільмаў не толькі конна, але і пеша адольвалі пяскі. А ў нас жа «Альбатрос»! Стане цяжка — узнімемся і паляцім. Вось гэтак прыблізна разважаў я. Таму не адчуваў асаблівага страху.

— Хлопцы, падсілкавацца не жадаеце? — прысеў побач Піліп Макаравіч.

Я нагадаў сон, тыя пірагі, якія пякла мама. Праглынуў сліну. Нездарма пірагі сніліся. З самага ранку макулінкі ў роце не было.

— Яшчэ як жадаем, — сказаў я.

Спадзяваўся, што Піліп Макаравіч пачастуе вяндлінай ці каўбасой. А ён дастаў з рукзака тэрмас, тры пластмасавыя шклянкі, адкруціў чырвоную накрыўку і наліў штосьці белае. У шклянках забулькала, зашыпела.

Дык гэта ж тая вадкасць, якую на палянцы піў Піліп Макаравіч! Вось гэта пачастунак!

— Гэта нам? — вырвалася ў мяне. Піліп Макаравіч падміргнуў, як сябру.

— Вам, вам…

Я адсунуўся далей.

— Не буду. Не хачу.

— Антон, паспрабуй. Тры дні ні піць, ні есці не захочаш. А нам праз пустыню ісці.

Я адсунуўся яшчэ далей.

— Мне есці зусім не хочацца. Дзякую. Самі выпілі б.

— Я на палянцы піў,— сказаў Піліп Макаравіч. — Бачылі? Дык хто смелы?

— Я, — прамовіў Сакс.

Ен узяў шклянку, выпіў вадкасць, якая, як мне здалося, яшчэ мацней зашыпела, аблізнуўся, задаволены.

— Смачна, хлопцы. А Піліп Макаравіч:

— Хто наступны?

— Я, — ускочыў Васіль.

Паднёс шклянку да рота, панюхаў, дакрануўся языком, як кот, і пачаў піць.

Некалькі секунд стаяў вытрашчыўшы вочы. Мне падумалася, што яго разрывае. Не.

— Смачна, — працягла вымавіў.

Сакс выпіў, аблізнуўся. Васіль выпіў, не пабаяўся. А я хіба горшы за іх?

Асцярожна, баючыся, што апячэ, я ўзяў шклянку абедзвюма рукамі. Зусім не гарачая. Шклянка як шклянка. Заплюшчыў вочы і… глытнуў. Дзіўна. Вадкасць, якая шыпіць і булькае, салодкая, што цукерка.

— Жывы-здаровы? — засмяяўся Піліп Макаравіч.

— Даспадобы? — пацікавіўся Сакс.

— Не разарвала? — зарагатаў Васіль. Гледзячы на іх, і я засмяяўся:

— Не разарвала. Яшчэ хачу.

— Не, даволі. Такой порцыі на тры дні хопіць, — сур'ёзна сказаў Піліп Макаравіч.

Вось так мы пілі вадкасць, якая шыпіць і булькае. А пасля Сакс прынёс чатыры вялізныя капелюшы, падобныя на мексіканскае самбрэра.

— Ух ты! — усклікнуў Васіль, — Вы быццам іншапланецянін.

Піліп Макаравіч яму:

— Мы цяпер усе іншапланецяне. Акрамя Сакса. Што і казаць, іншапланецяне. Акрамя Сакса. Цікава выходзіць. Калі Сакс да нас прыляцеў, то ён быў іншапланецянінам. Прыляцелі мы — мы іншапланецянамі сталі. Дзіўна. І я іншапланецянін, і Васіль. Такое, калі б нават моцна захацелася, не прысніў бы.

Мы з Васілём надзелі капелюшы. Стаім, адзін на аднаго пазіраем. У мяне рот да вушэй. І ў Васіля рот да вушэй. Іншапланецяне…

— Ты нібы грыб баравік, — рагоча Васіль.

— А ты кот у ботах, — адпарыраваў я.

Затым Сакс прынёс нейкія балончыкі. З лямкамі, як у партфелі. Ад кожнага балончыка доўгая выгнутая трубка цягнецца. Падумалася: зварачныя апараты, у сваім лятальным апараце збіраецца нешта зварваць.

Ды не. Адзін такі балончык надзеў сабе за плечы, трубку павярнуў — каля самага рота яна апынулася.

— Чаму так? — крыкнуў Васіль.

— У балончыку кісларод, — сказаў Сакс. — Па трубцы ён падыходзіць да рота. Я вам казаў, што на нашай планеце не хапае кіслароду, што вельмі цяжка дыхаць.