— Хопіць, Васіль. Мураш запомніў твой голас. Апускай на пясок і камандуй.

Васіль апусціў Мураша на пясок, зірнуў на Піліпа Макаравіча.

— Мураш не зарыецца, як пясчаны ўдаўчык?

— Удаўчыка не было. Гэта міраж. Запомніў? — павольна, па складах, прагаварыў Піліп Макаравіч.

— Запомніў,— кіўнуў галавою Васіль.

— Камандуй.

— Мураш не зарыецца ў пясок?

— Не зарыецца.

— Уперад, — скамандаваў Васіль.

Мураш імкліва пабег уперад, пакідаючы слядкі.

— Кругом!

Мураш павярнуўся і да Васіля.

— Ура! — запляскаў у далоні Васіль.

А Мураш проста на яго бяжыць. Усё бліжэй, бліжэй. Што, калі зараз накінецца, пачне казытаць? Тады ў Васіля сапраўды зубы павылятаюць. Не.

— Налева, — скамандаваў.

Мураш паслухмяна павярнуўся і пабег налева. А Васіль аж свеціцца ад шчасця. Як на свет нарадзіўся. Упершыню пазайздросціў яму. А вы хіба не пазайздросцілі б? Ен гэткім разумным Мурашом камандуе, а я толькі назіраю! Чаму не сказаў Піліпу Макаравічу, што таксама, калі крануся, са страху зубы павылятаюць? Абавязкова Мураша даў бы. А калі сказаць, што ўжо павыляталі? Праверыць, у рот зазірне? Ну і няхай правярае. Мяне мама на днях да зубнога доктара вадзіла, і той вырваў мне адзін балючы зуб. Скажу Піліпу Макаравічу, што цяпер вылецеў, бо зубы ляскацелі. Але ж сорамна. Што ж рабіць? Што? Камандуе Васіль Мурашом…

Я падышоў да Васіля.

— Дай Мурашом пакамандаваць.

— Адыдзіся. Знюхаў кот каўбасу.

— Усяго хвілінку пакамандую.

— Па-добраму прашу: адыдзіся. Зараз Мураш падбяжыць і заказыча.

— Дай пакамандаваць.

— Яшчэ сам не накамандаваўся.

Я не вытрываў. Падбег да Піліпа Макаравіча, шырока-шырока разявіў рот.

— Га-га-га, га-га-га, га-га-га… — як гусак, прагагатаў.

Хацеў сказаць так: «У мяне зуб вылецеў. Са страху. Вельмі ляскацелі». Ды з шырока разяўленым ротам, вядома, многа не нагаворыш.

Піліп Макаравіч аж назад адступіўся.

— Антон, што з табою?

І я, трымаючыся за шчаку, сказаў:

— Піліп Макаравіч, у мяне зуб вылецеў. Вельмі зубы ляскацелі.

Цяпер Піліп Макаравіч адкрыў рот ад здзіўлення:

— Што-о-о?

— Антон, — паклікаў Васіль, — хадзі сюды. Пакамандуеш.

Забыўшыся пра ўсё, я паляцеў да Васіля. Калі б аж сем удаўчыкаў з пяску вылезлі, то ўсё роўна ляцеў бы, пераскочыў бы праз іх.

— Сеанс закончаны, — прамовіў Васіль.

Мураш, як добра абучаны конь, спыніўся. Я схапіў яго ў руку. Які цёплы, як нагрэты сонцам! Нібы жывы. Не марудзячы націснуў на кнопку, паднёс да рота:

— Мураш, які ты добранькі! Ты ні мяне, ні Васіля ніколі не казычы.

— Хопіць, — сказаў Васіль. — Вось-вось заплачаш. Я апусціў Мураша на пясок.

— Уперад!

Пабег! Мяне паслухаўся і пабег! Якое дзіва!

— Направа!

І направа бяжыць!

— Кругом!

Кругом павярнуўся, нібы сапраўдны салдат!

— Налева!

Бяжыць. Прыгожа бяжыць, спрытна лапкамі перабірае.

— Антон, хопіць, — пачуўся голас Піліпа Макаравіча. — Так мы і за тыдзень да гліняных гор не дабярэмся.

— Сеанс закончаны, — уздыхнуўшы, прамовіў я. А Васіль (ну й Васіль!) схапіў Мураша, прытуліў да грудзей.

— Піліп Макаравіч, няхай Мураш у мяне пабудзе.

Хітранькі! Ой хітранькі! І на гэты раз мяне апярэдзіў. І на гэты раз з носам застануся. Што ж скажа яму Піліп Макаравіч?

— Васіль, не згубіш?

— Піліп Макаравіч, не згублю. У мяне кішэнь вялікая. У маю кішэнь пяць такіх Мурашоў па месціцца.

Хвалько! Ну й хвалько! Пяць Мурашоў у яго кішэнь памесціцца! У мяне не меншая, а пяць не ўлезла б.

— Піліп Макаравіч, калі ласка.

Прычапіўся, як клешч да сабачага хваста. Не адчэпіцца, пакуль свайго не даб'ецца.

— Бяры, — здаўся Піліп Макаравіч.

— Ура! — падскочыў Васіль. — З Мурашом мне нішто не страшна. Я цяпер на голым пяску пераначую, калі прыйдзецца.

— Калі прыйдзецца, пераначуем у палатцы, — сказаў Піліп Макаравіч. — І зробім так. Загадаем Мурашу, каб вакол палаткі бегаў.

— Будзе вартаваць? Як сабака? — здзівіўся я.

— Нікога і блізка не падпусціць.

— А не стоміцца, бегаючы цэлую ноч?

— Гэта ж супер-камп'ютэр, — сказаў Піліп Макаравіч.

— А-а-а… — працягла вымавіў я.

Васіль падміргнуў мне і схаваў Мураша ў кішэнь.

Гляніныя горы, пра якія расказваў Сакс, мы ўбачылі яшчэ здалёку. Высока ўздымаліся рознакаляровыя вяршыні: чырвоныя, блакітныя, белыя, карычневыя, ружовыя. Рознага колеру гліна — рознага колеру вяршыні.

— Казка, — сказаў Васіль.