Горад клікаў мяне, што жывы. Відаць, таму, што хацелася хутчэй дапамагчы людзям планеты Сіз, хутчэй вярнуцца дамоў. Ды не ведаў я, што на долю кожнага з нас выпадзе столькі выпрабаванняў, якіх хапіла б на цэлае жыццё. Калі б ведаў, то, напэўна, не спяшаўся б. Сеў бы, пасядзеў. Як кажуць? Паспееш з козамі на торг. А цяпер мне не сядзелася. Цяпер я рваўся ўперад.

— Сакс, няўжо нас затрымае гэтая сцяна? Сакс паглядзеў на мяне, як на немаўля.

— А што зробіш? Молатам разаб'еш? Яна не шкляная. Дый молата няма.

— Канешне, не шкляная! — усклікнуў я. — І молат нам не патрэбен. Сцяна гліняная. Можна ў ёй тунельчык прарыць. Навылёт.

— Рыдлёўка ў цябе ў кішэні ляжыць? — азваўся Васіль.

— Без рыдлёўкі абыдземся. Будзем рукамі капаць. Гліна ж падатлівая.

— Хочаш зрабіць тунель, як у метро? Паспрабуй, — падахвоціў мяне Васіль.

— І паспрабую. Зробім. Камар носа не падточыць. Крот маленькі, а вунь якія вялікія тунелі робіць.

Я драпануў пазногцем — нават знаку на сцяне не пакінуў. Не чакаў, што сцяна як жалезная.

— Чаго стаіш? Сеў макам? Крот-метрабудаўнік, — зарагатаў Васіль.

Ох і хацелася мне даць яму поўху! Гэтак абазваць! Крот-метрабудаўнік… Такога ніколі не чуў. Але ж не палезеш біцца. Што заставалася рабіць? Павярнуцца і пайсці? Хай смяецца Васіль? Не. Адступаць не хацелася.

— Давайце піраміду зробім, — прапанаваў я.

— Якую? — запытаў Васіль.

— «Якую-якую…» — перадражніў я Васіля. — Станем адзін на аднаго. Вось і піраміда выйдзе.

— Адзін аднаму на галаву станем?

— Не на галаву, а на плечы, як акрабаты становяцца, як артысты ў цырку. Хоча з печы зваліцца і патыліцы не пабіць.

— Унізе ты станеш, а мы ўсе на цябе?

— Спярша стане Сакс, на Сакса Піліп Макаравіч, на Піліпа Макаравіча ты, а я на цябе. Вось і дастанем да самага верху сцяны.

Васіль засмяяўся:

— Ты без лесвіцы на мяне не залезеш. Дамоў па лесвіцу пабяжыш?

— Залезу. Не хвалюйся.

— Значыць, залезеш, да самага верху сцяны дастанеш. А пасля што?

— Пералезу праз сцяну.

— Ты пералезеш, а мы тут застанемся?

І праўда, я пералезу на той бок, а яны на гэтым застануцца. Што ж адзін буду рабіць? Як назад пералезу? Бегчы да валадара Карпа і прасіць: «Паночак, міленькі, перасадзі праз сцяну?» Ен перасадзіць… Так перасадзіць, што млосна стане. Цікава выходзіць: я на тым баку сцяны, а Піліп Макаравіч, Сакс і Васіль на гэтым. Не падумаў.

— Чаго стаіш? — не сунімаўся Васіль. — Камандуй. Будзем піраміду рабіць. На той бок сцяны палезеш.

— Я хацеў, каб лепей было, — кажу Васілю. — Ну, не разлічыў. Дык трэба смяяцца?

— Не буду, — прагаварыў Васіль. — Ты мяне так насмяшыў, што на тры дні хопіць. Як харчовага прэпарату, які Піліп Макаравіч вынайшаў.— І, схапіўшыся за жывот: — Ха-ха-ха… Як харчовага прэпарату… Ой, не магу…

Да мяне падышоў Піліп Макаравіч, паклаў руку на плячо.

— Малайчына Антон.

І Піліп Макаравіч з мяне смяецца. А я яму каменьчык-зорачку даў, не пашкадаваў.

— Піліп Макаравіч, я хацеў… Я галаву ламаў…

— Ведаю, што хацеў дапамагчы ўсім нам, — сказаў Піліп Макаравіч. — Малайчына.

Я з палёгкай уздыхнуў. Значыць, не смяецца. Толькі блага падумаў пра яго. Часта так бывае. Чалавек стараецца дапамагчы табе, хоча парадаваць цябе, а думаеш, што на злосць робіць.

— Э-эх! — уздыхнуў Сакс. — Няма рады. Прыйдзецца назад вяртацца. Есць яшчэ адна цясніна, якая вядзе да горада. Праўда, далекавата яна. Ды нічога не зробіш.

— Зробім, — прагаварыў Піліп Макаравіч. — Есць адна ідэя. Тады ў галаву прыйшла, калі Антона слухаў. Ен мне ідэю падказаў. Разумееце?

Я зірнуў на Васіля так, быццам выйграў у яго шахматны матч на званне чэмпіёна свету.

— Не злуйся, — паціху прамовіў Васіль. А я, знарок адвярнуўшыся:

— Піліп Макаравіч, якая ідэя прыйшла вам у галаву?

Карцела сказаць: «Якую ідэю падказаў вам я?» Ды пасаромеўся.

— Мураш нам дапаможа.

У Васіля вочы на лоб палезлі.

— Дапаможа праз гэтую сцяну пералезці?

— Дапаможа праз гэтую сцяну пералезці.

— Няўжо ён нас перанясе?

— Не перанясе, а перавязе, — паправіў я Васіля.

— І не перанясе, і не перавязе, — сказаў Піліп Макаравіч. — Мы інакш зробім.