які ўтульна паколвае аблокі

цацачнымі сьпічакамі;

лагодны сабака Рэкс,

які мэлянхалічна дажоўвае

зайчыка Колю,

што жыў у мяне ў тыя часы,

калі я сам быў яшчэ неўміручы;

знаёмы рыжы пітэкантрап

з-пад вокладкі мамінага падручніка гісторыі,

які ў дзяцінстве прымарожваў мяне

позіркам да падлогі,

а цяпер асвоіў шахматы

(я толькі баюся,

каб ты падчас партыі не зайшла ў пакой, бо

майму партнэру бракуе шляхетнасьці);

ружовая вужака

з смарагдавай каронаю на галаве

ў басэйне, куды дае нырца

ў гарнітуры і пад гальштукам

нецьвярозы тутэйшы паэт Анатоль,

падобны з твару да Гіёма Апалінэра;

падобны да самога сябе

цьвярозы празаік Адам,

зь якім мы ў 1863 годзе

бязьлітасна судзім

у налібоцкай лесьнічоўцы

зарослага рудым шчаціньнем

маскоўскага выведніка,

а ён,

апэлюючы да міжнароднае практыкі,

патрабуе выкананьня апошняе просьбы —

зьесьці бляшанку кілек у тамаце,

якую я хачу зьесьці сам, і ў выніку

лесьнічоўку атачае рымская цэнтурыя,

што ваюе з інсургентамі на баку Аляксандра II;

ты на сонечным плыткаводзьдзі

з схіленым над табою маім тварам,

адбітым у пералівістай плыні, —

ласкавыя ўгаворы не палохацца зялёных шчупакоў,

што ленавата казычуць

твае цалаваныя ступачкі,

пакуль мы любім адно аднаго ў цёплай вадзе,

узгадваючы формулу Гэракліта,

якую я ўдасканальваю тваім імем;

драўляныя статуі сьвятых апосталаў Пятра і Паўла,

якія гавораць на дзесяці мовах

(у тым ліку і па-кітайску)

у багатай віле з кандыцыянэрамі

і тэрасаю над самым морам,

зь якой можна назіраць, як,

чапляючыся за выступы скалаў

і

раз-пораз абрываючыся ў ваду,

узахапы караскаюцца ўгору

дзясяткі два айчынных паэтаў;

ты ў чырвоным арктычным пухавіку,

пад якім па чарзе адтайваюць

паміж тваіх дваццацігадовых грудак

пакрытыя шэраньню лебедзі,

знойдзеныя намі сярод ільдзін і сумётаў

горнай цясьніны

(ты сьцьвярджаеш, што гэта балівійскія Анды);

канцлер Вялікага Княства Літоўскага

Леў Сапега,

што заклапочана зашпільвае сіні жупан,

выходзячы з XVI стагодзьдзя

праз маю прыбіральню;

ты за рэстаранным столікам

з кучаравым нубійцам,

ахутаная мэнтолавай смугою цыгарэтаў «Salem»;

Вэнэра Ільская

з маёй падлеткавай галюцынацыі

ў пустой кватэры а палове пятай раніцы

з пагрозьлівым надпісам «Cave amantem»*

на масянжовым цокалі;

жаўтатвары Акутагава,

падобны да віетнамскага студэнта

з інтэрнату нашае маладосьці,

з рукапісам «Жыцьця ідыёта» пад пахаю і —

чапурысты, як травеньскі грак,

Карл Густаў Юнг

з трактатам «Wandlungen und Symbole

der Libido»**

з кухлямі ў меру разбаўленага піва