Шрифт:
Мефістофель
Дазвольце ж, я пачну мой сумны сказ.Маргарыта
Я б не жыла і не любіла, Мяне б няшчасце загубіла.Мефістофель
Ай кіньце, гояцца любыя раны.Марта
Расказвайце ж, дзе мілы пахаваны.Мефістофель
У Падуі паклаў ён голаў На крылы лёгкія анёлаў І з храма ўгодніка Антона{55} Узнёсся да святога трона.Марта
І гэта ўсё? Усё дачыста?Мефістофель
Навошта, кажа, енкі, плач, Закажаце малебнаў трыста — І больш ніякіх перадач!Марта
Не можа быць! Такі даход! Жабрак які і той пад спод У торбу лепшае кладзе, Ці мала з кіем вёрст ідзе, І недапіць ён рады і пасціцца, А ў дом не прыйдзе без гасцінца!Мефістофель
Мадам, я спачуваю шчыра. Ваш муж ашчадны быў мужчына, Пра жонку ўспамінаў сваю І наракаў ён на няўдачу.Маргарыта
Ах, людзі бедныя, я плачу! Я рэквіем яму спяю, Маліцца буду кожны ранак.Мефістофель
У вас, дзіця, не кроў, а пунш… Хай вам дастанецца прыгожы муж…Маргарыта
Ах, што вы!Мефістофель
…рыцар верны і каханак. Хто не сп’янее ў млосным дыме, Калі такую ясачку абдыме!Маргарыта
Парушыць звычай нам — не можна.Мефістофель
Так, гэта робяць асцярожна…Марта
Расказвайце ж!Мефістофель
Вясёлага тут мала: Не на радзіме і не ў родным доме — Сярод чужых людзей ды на гнілой саломе З малітвай смерць сустрэў. Жыў як папала, А паміраў у шчырай веры. «Як ненавіджу, — скардзіўся, — хімеры Свайго мінулага і подлую душонку, Што занядбаў ганебна дом і жонку; Не перажыць мне гэтага ўспаміну — Даруй, даруй, што я цябе пакіну».Марта
Мой добры муж, я даравала!Мефістофель
Казаў: «Бог сведка! Грэшніца яна!»Марта
І гэта ў смертны час казаць! Мана!Мефістофель
Напэўна ж, смерць апанавала, Дык сам не ведаў, што пляце, Казаў: «Падумаць пра дзяцей, Пра чорны хлеб падумаць трэба, А там яшчэ ім даць да хлеба,— Самому — што перападзе».Марта
Змяняў любоў маю, душы ад’яда, І ўрэшце — пакарана здрада.Мефістофель
О не — набожны быў абраннік ваш, Кахаў вас шчыра і аддана, Казаў: «Як з Мальты адплылі, Я памаліўся за сям’ю. Малітву бог пачуў маю, Бо мы ўзялі на абардаж Фрэгат турэцкага султана, Што скарбы вёз з чужой зямлі. І я за храбрасць атрымаў…»Марта
Ага! Дык, можа, недзе закапаў?Мефістофель
Развеяў вецер; ля прычала Яго ў Неапалі страчала Паненка здатная. Любоўнай ласкі Яму хапіла па завязкі. Шкада, вядома, што расплата Прыйшла, бадай што, ранавата.{56}Марта
Ах, шэльма! Злодзей! Хітры хлус! Мяне тут гне галеча, гора, А ён не можа без спакус.