Лада, звычайна такая шумная, неўгамонная, сцішылася. Але ўся ззяла, свяцілася. І таксама, у сваю чаргу, была гаспадыняй за сталом — аддавала ўсю ўвагу… не, не аднаму Сашу, больш нават брату. Але дзявочая дыпламатыя няхітрая, нават і ў тых, хто вывучае вышэйшую матэматыку і ядзерную фізіку. Не цяжка было ўгледзець, што ўвага яе, гасціннасць праз брата, як праз трансфарматар-узмацняльнік, пасылаецца яго сябру.

Упершыню ў жыцці Іван Васільевіч адчуваў сябе скаваным за ўласным сталом. А маці любавалася сынам, больш яе мала што цікавіла; да таго ж яна часта адлучалася, каб падаць новую страву, замяніць талеркі, і ёй цяжка было прасачыць за ўсімі словамі, усмешкамі, позіркамі, абагуліць іх і асэнсаваць. Мела яшчэ адзін клопат: чаму спазняюцца Мая і зяць? Разы чатыры званіла. Івана Васільевіча гэта мала турбавала, не вельмі хацелася страчацца з зяцем пасля тае размовы.

Калі нарэшце налілі шампанскае і нічога не здарылася, нічога такога не сказалі, акрамя жартаўлівага грузінскага тоста, які па просьбе Васіля сказаў Саша з праўдзівым, а таму і смешным акцэнтам, Іван Васільевіч павесялеў. Не супакоіўся, але ўзрадаваўся, што ў дзяцей стае тактоўнасці не ўзрываць над галовамі бацькоў бомбы.

Прыйшлі Мая і Генадзь. Але цяпер нават зяць не мог сапсаваць добрага настрою. Наадварот. Назіраючы, як Генадзь прагна цэдзіць рэшткі з бутэлек, «выціскае па трыццаць тры кроплі», шкадуе, што спазніўся, — «Усё з-за Маі! Такая капуха!» — Іван Васільевіч усё больш весялеў.

Запрасіў хлопцаў на заўтра на паляванне — на белячка, на ліса. Тыя адразу ж, бадай, з энтузіязмам згадзіліся. Але Лада падумала і рашуча сказала:

— Нікуды яны не паедуць! Вырваліся ў добры горад са сваёй гары на сямі марскіх вятрах — і зноў у лес? Не!

Слова яе для ганарыстых незалежных сп’янелых маракоў — як камандзірскі загад.

— Не паедзеш, Саша?

— Не паедзем. Зразумейце, Іван Васільевіч…

— Разумею.

— Не, вы толькі, калі ласка, не крыўдуйце. Нам лепш па музеях, у тэатр…

— Давайце па музеях, давайце ў тэатр. А я паеду, пагуляю па лесе. Зайчацінай пачастую вас.

Кладучыся спаць з узнятым настроем, Іван Васільевіч сказаў жонцы:

— Рыхтуйся да вяселля, маці.

— Да якога вяселля? Усё ж заціхла.

— Ты так думаеш? І не бачыш, што прыехаў сапраўдны жаніх?

— Гэты? Лада не такая дурная, ёй не васемнаццаць год. У такім узросце так не бывае — боўць, як у палонку. Хлопец яшчэ служыць. Пасля вучыцца будзе. Не такі ёй муж трэба.

— Вельмі ты разважлівая стала!

— Ды ўжо ж не блазную, як ты. Заўсёдныя фантазіі.

— Пабачым.

Яна памаўчала, уздыхнула — відаць, пасеяў трывогу ў яе душы.

— Хоць ад тваёй дачкі ўсяго можна чакаць.

— Ад маёй?

— Твой характар.

— Такі ён кепскі?

Вольга адказала ласкава:

— Ваня, не кепскі, але і нялёгкі. Ой, нялёгкі! — і пацалавала мужа ў лоб, як малога.

Тое, чаго Антанюк чакаў і, каб яно не здарылася, пэўна, быў бы расчараваны — дрэнны псіхолаг! — адбылося на чацвёрты дзень гасцявання хлопцаў. Адбылося вельмі проста, звычайна, за абедам, на стале не было нават пляшкі віна.

Лада стукнула лыжкай па талерцы.

— Увага! — І пачала пафасна-трагічным голасам: — Панове, я павінна паведаміць вам найнепрыемнейшую навіну…

Іван Васільевіч адразу сцяміў: вось яно! Не цяжка было зразумець, седзячы насупраць госця: Саша пачырванеў, як дзяўчынка, вінавата заморгаў вачамі. Васіль з ненатуральна сур’ёзным выразам на твары па-армейску выпрастаўся, як пры агалашэнні ўрачыстага загаду. Толькі маці не дапяла, ёй здалося, што Лада, як заўсёды, хоча пажартаваць, і яна загадзя ўсміхалася, адначасна і ўхваляючы і дакараючы дачку, рыхтуючыся сказаць: «Калі ты нарэшце пасталееш, Лада! Такой сур’ёзнай навукай займаешся!»

Магчыма, гэтая недарэчная ўсмешка маці прымусіла Ладу адкінуць усялякую тэатральнасць і сказаць вельмі проста і шчыра:

— Мілыя мае бацькі, я хачу сказаць вам, што выходжу замуж.

Усмешка акамянела на вуснах Вольгі Усцінаўны. Васіль ціха ўславіў:

— Ура! Ура! Ура!

— Мама! Ніякіх сцэн, ніякіх слёз. Усё вырашана. Нават запісана. Толькі да цябе тата, адна просьба. Па нейкіх там добрых ці дрэнных — не ведаю — законах ЗАГС рэгіструе праз два тыдні пасля таго, як падана заява. Мы падалі сёння. І ў нас — вы ведаеце — няма гэтых двух тыдняў. Калі ты пойдзеш, тата, і паручышся за нас — запішуць раней. Мы цябе вельмі просім.

Падняўся Саша. Твар яго быў ужо не чырвоны, а ў фіялетава-ліловых плямах.

— Вольга Васільеўна… Васіль… Іван Васільевіч. Прабачце, Вольга Усцінаўна… Я… я прашу прабачыць, што так… мы людзі ваенныя… Я пакахаў Ладу тады, улетку… Я… я прашу яе рукі…

— О божа! Як старамодна! — схапілася за вушы Лада з прытворным абурэннем.

Васіль зарагатаў.

— Сячы канцы, Саша!

— А шампанскае дзе, чэрці? Шампанскае дзе? — закрычаў Іван Васільевіч. — Не сорамна вам? Эх вы!

Дзеці збянтэжана пераглядваліся.