Званіць ён не стаў, бо такі званок мог бы пакрыўдзіць іншых гасцей. Паэт і былы партызанскі камандзір — людзі простыя, без бацылаў гонару. А ў некаторых запрошаных жанчын гонар гэты раздзьмуты да шляхецкіх памераў. Дай, напрыклад, па неасцярожнасці зразумець Клаўдзіі Іванаўне, жонцы калегі па былой рабоце, што нехта з гасцей больш пажаданы, чым яна, — зняславіць на паўгорада. Хоць ён, Антанюк, заўсёды ставіўся абыякава да таго, што пра яго могуць сказаць, аднак бестактоўным ніколі не быў. А тым больш, што і няпраўда, нібы Будыка — самы жаданы госць. Некалі, магчыма, было так, а цяпер усё-такі нешта трэснула. Спазненне Будыкаў злавала. Звычайнае хамства! Ён даўно пачаў бы вясельны баль, каб не Вольга Усцінаўна. Яна хітра брала віну на сябе: маўляў, не ўсё гатова, не паспела, не разлічыла. Гаспадыні ў такі дзень усё даруюць. Калі Іван Васільевіч сказаў жонцы на кухні, што трэба пачынаць, яна адказала:

— Куды я пасля пасаджу іх? Ты ведаеш Мілю! Дурное дзяўчо наша прыцягнула сваіх у тры разы больш, чым меркавалі. Не хапае ні прыбораў, ні месцаў.

Нарэшце Будыкі з’явіліся. Не адны. Валянцін Адамавіч прывёў з сабой… Кляпнёва. Кідаў сябру ў памятны вечар жабу, якую той мусіў праглынуць. А што зробіш! Не выставіш жа гэтага тоўстага нахабніка за дзверы.

Тройца гэтая зрабіла фурор. Валянцін Адамавіч чуць праціснуўся ў дзверы, несучы перад сабой вялікі кошык… руж. Сярод зімы — ружы! Белыя, чырвоныя, жывыя, духмяныя!

Жанчыны ахнулі. Адкуль? Дзе такія выраслі?

Нават барадатыя скептыкі змоўклі і пацягнуліся ў калідор паглядзець на такі цуд.

Лада, зняважліва абыякавая да падарункаў, знямела, разгубілася. Можа толькі перад гэтымі кветкамі яна зразумела ўсю ўрачыстасць і сур’ёзнасць таго, на што так лёгка адважылася, адчула сябе сапраўднай нявестай. Чамусьці прыгадалася вяселле Кіці, словы папа, якіх у школе ніяк не магла зразумець: «Расстоящияся собравый в соединение и союз любве положивый». І ніхто іх не мог растлумачыць як мае быць.

Валянцін Адамавіч працягваў Ладзе кошык. Яна не адразу ўзяла яго. Пасля схапіла, прыціснула да грудзей, уткнулася тварам у ружы. Здалося — вось-вось заплача. Але нехта засмяяўся, нехта сказаў:

— Ружы маюць калючкі.

Лада перадала кошык жаніху. Шчыра, у гарачым парыве абняла Будыку, моцна пацалавала.

— Дзякую вам, Валянцін Адамавіч.

— Ну, віншую, віншую, — і, падняўшы яе пад пашкі, як малую, перадаў жонцы, якая чакала сваёй чаргі.

Мілана цмокнула Ладу ў шчаку і тут жа працягнула маленькі пакуначак.

— Гэта, Ладачка, ад мяне.

— Але ёсць нешта і ад мяне, — прагудзеў Будыка, азіраючыся на Кляпнёва, які трымаў два вялікія пакункі.

Саша перадаў кошык з кветкамі сябру і швагру, Васіль — яшчэ некаму, і лета паплыло над галовамі гасцей да серванта.

Будыка ціснуў руку жаніху.

— Віншую, Саша. І зайздрошчу. Але. Шчаслівы. Маеш скарб. Найвялікшы скарб. Лада — золата.

— Лада — атам, — пажартаваў нехта з маладых.

— Зараджаная часціца, — падхапіў другі.

— Ад даўняга партызанскага сябра твайго цесця — табе асабіста, — працягнуў Будыка адзін пакунак збянтэжанаму Сашу, — Каб у крымскіх гарах весялей было сумаваць па жонцы. Каб не забываўся на Мінск наш.

Па Будыкавых словах і памерах пакунка моладзь здагадалася.

— «Спідола»! — гукнулі амаль хорам.

— Ух, чорт! — сказаў з захапленнем нізкарослы, як хлапчук, бедна адзеты, непастрыжаны, кудлаты «геніяльны фізік» Віця Дзюба — аднакурснік Ладзін, хлапчына, якога Іван Васільевіч асабліва любіў. Віця часам прыходзіў і проста казаў: «А я сёння галодны. Накарміце».

Фізік гэты, як ніхто іншы, заўсёды быў абыякавы да ўсіх жыццёвых даброт — да адзення, рэчаў. І раптам такое захапленне падарункам!

Іван Васільевіч, які напачатку глядзеў на Будыкава прадстаўленне з гумарам — любіць чалавек паказаць сябе! — раптам чамусьці адчуў сябе зняважаным. Але не злосць апанавала — нейкі балючы смутак сціснуў сэрца.

Мілана пацалавалася з Вольгай, і тая павяла госцю ў спальню распрануць янотавае футра.

Кляпнёў, дачакаўшыся нарэшце сваёй чаргі, прыліп вуснамі да Ладзінай рукі.

Не жадаючы прымаць віншаванні ад Кляпнёва, ды і ад Будыкі таксама, Іван Васільевіч гукнуў:

— Госці! Прашу да сталоў! — і першы пайшоў за стол, на пярэдняе месца да акна.

Паэт сказаў:

— Даўно пара. У горле засмягла.

Камандзір атрада дакараў былога начштаба брыгады:

— Ох, любіш, Валянцін Адамавіч, каб цябе чакалі. Зазнаўся!

Тады Будыка закрычаў праз галовы гасцей, якія ціснуліся за сталы:

— Іван! Прашу прабачыць за спазненне.

Жанчыны, ахоўніцы рытуалу, зашумелі:

— Маладыя — да бацькоў! Прапусціце маладых!

— Маладых — на кажух, — сказаў паэт.

Госці прыціснуліся да серванта, да сцяны, каб прапусціць маладых. Лада ішла ўпэўнена, вясёла ўзбуджаная, Саша — сарамліва, просячы прабачэння ў кожнага, да каго датыкаўся; хлопцу, пэўна, здавалася, што ён самы нязграбны тут; магчыма, адвык ад цывільнага адзення, а таму адчуваў сябе ў Васілёвым ладна скроеным касцюме няёмка.