Але, асцярожна — табе не дваццаць два, як Ладзе. Яна і яе сябры тут бегалі. Праўда, яны былі ў купальніках і тапачках і скакалі, як козы, па сухіх каменнях. Аднойчы падняліся сюды ўначы і размясціліся на начлег каля самага паста. Іх заўважылі. І завезлі на машыне ў даліну, да мора. Ладзіны сяброўкі спалохаліся. «Пасадзяць на гаўптвахту, — кпіла Лада. — Сутак на дзесяць».

Лада не ведае ніякага страху, ніякай боязі. Вольны чалавек. А Васіль? Не, і ў яе ёсць страх, які яна выказвае часам з гумарам, а часам, як пазаўчора, сур’ёзна, — за лёс чалавецтва; ёй, фізіку, лепш, чым каму, вядома разбуральная сіла той зброі, якая ляжыць у арсеналах.

А Васіль? Што думае сын? Ён здаецца такім далёкім, непазнаным, неразгаданым. Ад гэтага, мабыць, і адчуванне яго, бацькавай, віны перад сынам. Недарэчна, што сына ён разумее горш, чым многіх чужых дзяцей.

Чалавек узняўся ў хмары. За колькі крокаў вакол відны зямля, каменне, рэдкія кусты, а далей, унізе, угары, з бакоў,— туманная імжа. Знік пасёлак. Не відно мора, але грукат яго не аддаліўся, хвалі б’юць у скальны бераг недзе зусім блізка — здаецца, пад ім. Можа ён ідзе над цяснінай, пра якую расказвала Лада? Неасцярожны крок — і ў бездань, хвалі зліжуць разбітае цела з вузкай прыбярэжнай палоскі, усыпанай адшліфаванай, як яйкі, галькай, мора праглыне яго, і ніхто ніколі не даведаецца, куды дзеўся чалавек. Фу, якая чартаўшчына лезе ў галаву! Аднак, праўда, ці так ён ідзе? Вось горны дубняк, нізкі, голы, дзе-нідзе ржавее, як старая бляха, лісце — тое, што зімуе на галінках. Але ў дубняку не адна сцежка, людзі тут хадзілі хто куды. Якая з іх вядзе да сына?

Іван Васільевіч адкінуў капюшон, зняў шапку, каб выцерці пот. Дождж больш не сячэ, відаць, блізкая гара засланіла ад марскога ветру. Ці можа ён падняўся вышэй той хмары, якая вылівае буйны дождж? Засталася адна туманная імжа. Але ад імжы гэтай вопратка сырэе горш, чым ад сапраўднага дажджу. Дажджавыя кроплі скаціліся б па плашчы, туман жа пранікае ўсюды. Ці можа адзенне пацяжэла гэтак ад поту? Усё пацяжэла. Але сэрца… яно разумнае і знайшло свой рытм. Б’ецца часта, аднак без болю, без заклікаў да асцярожнасці. Гэта вярнула добры настрой.

«Маеш яшчэ, Іване, запас трываласці. Можа падацца пад старасць у альпіністы?»

Аднак узрадаваўся, калі нечакана, як з-пад зямлі, перад ім з’явіўся марак у камуфляжнай накідцы, з аўтаматам. З-пад накідкі зіркнулі вясёлыя вочы.

— Стоп, татуня! Гуляем?

— Гуляем.

— Добрая пагодка для прагулкі ў горы! Птушкі спяваюць. Сонца грэе… Праўда? — без усмешкі кіўнуў марак на неба.

— Нішто. Самы раз.

— Для чаго — самы раз?

— Для прагулкі.

— Люблю вясёлых…

— …шпіёнаў.

— Не, дзядоў.

Івану Васільевічу было душна, і ён захацеў расшпіліць паліто. Але як толькі дакрануўся да гузікаў, вартавы ўзняў аўтамат.

— Ша, дзед! Не варушыся. А то пакладу ніц і будзеш нюхаць скалу.

— Пакліч начальства.

— Паміж зямлёй і небам я — найвышэйшы начальнік.

— Што ж, мне так і стаяць?

— Усё будзе ў свой час.

Іван Васільевіч зразумеў, што сігналізацыя тут — на ўзроўні часу, што сігнал пра яго з’яўленне даўно ўжо пайшоў, куды трэба.

— Няўжо я падобны на дзеда?

— Сынок, бяру сваё слова назад, — і ўсё гэта з прытворнай сур’ёзнасцю. Хаця б усміхнуўся, разбойнік.

— Балбатун ты, брат, а не марак.

— О-о! А гэта ўжо абраза асобы вартавога.

Недзе ўгары, быццам з хмары, хутка спускаліся людзі: сыпалася з-пад ног каменне, але ляцела не сюды, а некуды ўбок, падала ў мяккае, як у траву.

Вынырнулі з кустоў двое — матрос і лейтэнант, зусім маладзенькі, здавалася, маладзейшы нават за сваіх падначаленых. Але затое куды больш сур’ёзны. Адразу сурова запатрабаваў:

— Дакументы!

Іван Васільевіч падміргнуў вартавому, які затрымаў яго.

— Можна залезці ў кішэню?

Лейтэнант асек:

— Разгаворчыкі!

— Ух ты! — сказаў Іван Васільевіч, падаючы пашпарт.

Лейтэнант пачырванеў — ці то ад гневу, што з ім так непаважна размаўляюць, ці ад сораму, што ён гэтак закамандаваў незнаёмаму цывільнаму чалавеку.

— Антанюк, — прачытаў уголас прозвішча.

— Недзе тут служыць мой сын, і я хачу пабачыць яго.

— Вася Антанюк? — твар вясёлага вартавога расплыўся ад добрай усмешкі.

Іван Васільевіч зразумеў: Вася — яго сябра. Пашкадаваў, што не сказаў хлопцу пра гэта адразу. Размова іх да прыходу начальніка каравула магла б пайсці зусім інакш, і ён, магчыма, даведаўся б пра сына больш, чым ад яго самога, ад камандзіраў. Хоць што, уласна кажучы, трэба даведацца?

Лейтэнант кінуў вартавому:

— Разгаворчыкі, Павельеў! Сачыце за сектарам! — і спытаў у Антанюка ўжо з іроніяй: — Сын напісаў вам, што яго можна шукаць такім чынам?

— Лейтэнант, не будзем гуляць у звышпільнасць.