Паехаў на аэрадром. Чырвонае марознае сонца ўпала ў лес. Пасінеў снег. Пілот і штурман прагравалі маторы. Неўзабаве ў аэрадромную зямлянку прывезлі першых раненых. Не самых цяжкіх. Мелася на ўвазе, што цяжкіх прывязуць к самаму адлёту, каб з саней — у самалёт.

І вось тады выспела гэтае маё пачуцце і сарвалася, як той яблык, нечаканай камандай:

«Адставіць вазіць раненых! Перадаць дырэктару, Клары Майсееўне — сабраць дзяцей! Каму менш дзесяці!»

Праз паўгадзіны на аэрадром прымчаліся ўпаўнаважаны, камісар, начштаба.

Цяпер ужо Каралькоў крычаў на ўсё поле, абвінавачваючы мяне ва ўсіх грахах, існых і выдуманых.

«Як упаўнаважаны цэнтра, я адхіляю вас ад камандавання брыгадай. Таварыш Лагун, прыміце камандаванне!»

Я спакойна паказаў яму дулю. Ён мяне будзе адхіляць! Дзе ты быў у сорак першым? Каралькоў схапіўся за кабуру. Але ў мяне пісталет быў бліжэй.

Камісар кінуўся паміж намі. Прасіў. Маліў.

Каралькоў загадаў пілоту:

«Не слухайцеся гэтага чалавека! Я — прадстаўнік цэнтра! Самалётам магу камандаваць толькі я!»

Пілот узлаваўся.

«Пайшлі вы!.. У мяне сваіх камандзіраў хапае! Я — рамізнік. Павязу — каго пагрузяць».

Пагрузілі пяцярых цяжкараненых і дзяцей. Праўда, менш, чым я меркаваў,— самых малых і хворых.

Каралькоў спрабаваў улезці ў самалёт, каб ляцець з дзецьмі. Але каля трапа стаяў я.

«Вы, таварыш Каралькоў, не цяжкаранены і можаце пачакаць. Вам гэта будзе на карысць. Падумаеце, астынеце…»

«Ну, бандзюга, ты гэты дзень будзеш помніць да канца жыцця», — пагразіў ён мне.

Я помню яго, Каралькоў. Помню. І ведаю, як ты хацеў з’есці мяне. Першы раз прамахнуўся. А потым залішне доўга хадзіў вакол, прыцэльваўся і… спазніўся. Наступіў час, калі ты мог толькі памагчы паслаць мяне на ганаровую пенсію. Не больш. А цяпер укусі ты мяне… Тады мы цябе добра-такі астудзілі. На тваё шчасце, другі самалёт прыляцеў вельмі хутка, нешта дні праз тры-чатыры. Праз месяц мяне выклікалі ў Маскву. Валька Будыка параіў цішком:

«Не ляці. Дамо радыёграму, што ляжыш з запаленнем лёгкіх».

Я праўда-такі трохі грыпаваў. Ніколі і нідзе не быў я баязліўцам, але ў той раз паслухаўся інжынера — не паляцеў. Лагун, які злятаў, вярнуўшыся, выказваў крыўду, праўда, нібыта жартуючы:

«Сапсаваў ты, Іван Васільевіч, нам з начштаба кар’еру. Казалі аўтарытэтныя людзі, што на ўсіх траіх нас былі падрыхтаваны наградныя лісты — на залатыя зорачкі».

Тады Будыка смяяўся. А цяпер нешта часта ўспамінае гэтую неатрыманую зорачку.

— Кіеў-пасажырскі. Стаянка дваццаць мінут.

О, гэта я столькі праваляўся! Выйду, гляну на цябе, бацька гарадоў славянскіх!

Іван Васільевіч спадзяваўся, што Крым стрэне яго сонцам, якое будзе іскрыцца на блакітнай, як неба, марской роўнядзі, сляпіць вочы. Яму вельмі хацелася сонца. І ласкавага мора. Але ўсё было інакш. У небе — хмары, нізкія, цяжкія, ляцелі імкліва. Гэты палёт іх здаваўся страшным: усім уяўным цяжарам сваім хмары навальваліся на горы, зразалі іх, растваралі, зносілі. А там жа, на вяршыні, бліжэй да сонца, — людзі, яго сын. Імжыў асенне-зімовы халодны дождж, дробны, няроўны, дажджавыя кроплі распырскваліся моцным усходнім ветрам. Гайдаліся, гнуліся мачты пірамідальных таполяў, вецер ламаў голле міндалевых дрэў. Стагналі правіслыя правады. На ўсё гэта — на шум дажджу, свіст ветру, трэск дрэў — накладваўся блізкі, няспынны, як шум вадаспаду, грукат мора. Яно відаць за алеяй маладых кіпарысаў, за пустымі шэра-белымі будынкамі дома адпачынку. Яно як бы ўзнялося над дрэвамі, над дамамі, уздыбілася да самых хмар. Пакуль што з гэтай вадзяной гары коцяцца сюды, на бераг, валы лёгкай, белай, як крылы гіганцкіх чаек, пены. Але здаецца: міг, хвіліна, гадзіна — і ўсё мора, узнятае невядомай сілай да неба, абваліцца на зямлю ды яшчэ пацягне за сабой хмары і змые адным махам і гэтыя маленькія домікі, і сіратліва-ўбогія дрэўцы, і пачарнелыя ад дажджу слупы, і агарожы з наздраватага ракушніку, і яго, адзінокага падарожнага, на мокрым, нахіленым тут, на павароце, асфальце. І няхай. Нічога не шкада ў гэтай нуднай пустэчы. Можна пашкадаваць хіба, толькі тую градку зялёных кіпарысаў, што над самым морам.

Мінулым летам тут адпачывалі жонка і Лада і пасля з захапленнем распісвалі мясціну гэтую, як самы райскі куток на ўзбярэжжы Чорнага мора.

Маці падабалася тут, безумоўна, таму, што яна па два разы на тыдзень бачылася з сынам. Ад гэтага мала цывілізаванае ўзбярэжжа здалося ёй найлепшым за ўсе самыя фешэнебельныя курорты. А што падабалася Ладзе, ультрасучаснай, рацыянальнай, якая насміхаецца з ўсялякіх праяў замілавання да чаго б там ні было — да лесу, да мора, да кветак, да птушак і да дзяцей? Аднак жа падабалася. Што?

Іван Васільевіч спыніўся, агледзеўся яшчэ раз. Злева, павернутыя глухім фасадам да сушы, адкуль на іх глядзяць людзі, турысты, — вульгарныя карпусы пансіяната — таго, дзе ім, жонцы і дачцэ, удалося з вялікай цяжкасцю атрымаць — не пакой! — балкон, над якім не капала. Якія чэзлыя дрэўцы вакол гэтых мокрых, як пакінутыя старыя караблі, будынін! Быццам лісце на гэтых дрэўцах бясконца аб’ядалі «дзікуны».

Троху правей — сад, адзінае, на чым хочацца затрымацца воку, асабліва на зялёных кіпарысах. І домікі пад імі — маленькія, белыя нават у такую дажджавую шэрасць, утульныя. Лада абуралася, што мастакі — ліха на іх! — не пускалі пансіёншчыкаў і «дзікуноў» у свой сад.