Я асцярожна спытаў:

«Ёсць надзея, Анна Отаўна?»

«Спадзявацца можна толькі на бога. Ды на яе самую. Такія ў нас у бальніцы паміралі. У мірны час».

«І нічога нельга зрабіць?»

«Што магла — я зрабіла, — кладучы на талерку скрылі смажанага духмянага сала, задумалася, уздыхнула. — Паспрабую яшчэ што зрабіць. Не для вас, галаварэзы, — але не бандыты ўжо. — Для яе. Няшчасны род! Чаго толькі не выпадае на долю нашай сястры! Я перадам лякарства. У нас такога не было. (Усе трое пасля яе ад’езду ўспомнілі гэтае „ў нас“: значыцца, яна прылічае сябе да нас, да савецкіх людзей, а не да фашыстаў). — Антыбіётык. А немцы маюць. Ваш жыдок умее хоць уколы рабіць?»

«Ён жа ў райбальніцы працаваў».

«Помню. Але было там няўмекаў колькі хочаш. Хіба так трэба вучыць медыкаў, як мы вучылі?»

«Раскусіць» яе было немагчыма. Яшчэ разы са два яна выказвалася супраць нашых даваенных парадкаў: і гэта дрэнна і тое не так.

Будыка не стрымаўся, хоць я і штурхаў яго, уедліва спытаў:

«Пад уладай суайчыннікаў вам жывецца лепш?»

«Не закідайце вудачкі, таварыш афіцэр. Не клюне. Я думала, вы разумнейшы. Вас вайна ўзрадававала? А я — жанчына. Урач. Акрамя клічу крыві ёсць кліч розуму».

Разумейце, маўляў, як хочаце.

Дзіўна, што Будыку яна казала «вы», а нам з Васем — «ты».

У канцы снедання, калі крыху падвыпілі, я паспрабаваў быў распытаць у яе пра некаторых знаёмых, у тым ліку і пра Сваяцкага. Таксама не клюнула бабуля. Адсекла:

«Ці не захацелася вам зрабіць мяне сваёй шпіёнкай? Вы хітрыя, але і я не дурная… Ды і мала цікавяць мяне гэтыя людзі. Я з імі не сустракаюся».

Заплацілі мы ёй шчодра. Рошчыха жахнулася, калі даведалася, хоць, каб уратаваць Надзю і дзіця, нічога не шкадавала. Прасіла не казаць партызанам, як дорага нам абышоўся гэты прымусовы візіт немкі.

Будыка таксама вурчаў. Праводзячы Бумель, парываўся папярэдзіць, што калі партызан, які павязе яе, не вернецца… Ды я разгадаў яго намер. Спыніў: ніякіх папярэджанняў! Будзем верыць да канца.

Партызан вярнуўся. І прывёз паўнюткі чамадан бінтоў і лякарстваў розных — якраз таго, чаго ў нас не хапала. Во бабуля. Палаяла на чым свет стаіць, але аказалася чалавекам. За нашу шчырасць і шчодрасць гэтак жа шчодра адплаціла. І пасля не раз выручала. Медыкаментамі. Толькі медыкаментамі. Маўляў, выконваю абавязак урача, і не больш. А нам больш ад яе і не трэба было нічога. Сувязных у нас хапала.

Будыка тады сказаў, калі мы разглядалі прысланыя Аннай Отаўнай медыкаменты:

«На гэты раз, камандзір, інтуіцыя цябе не падвяла. Але калі-небудзь ты пагарыш з-за сваёй даверлівасці».

Гарэў. Але не згарэў. Не згарэў, Валянцін Адамавіч! А людзей часам выратоўваў. Можа і Надзю выратаваў тым нямецкім антыбіётыкам. І Віту.

Спяць дачка і маці на адным ложку. Не, маці не спіць. Я чую па тваім дыханні, Надзя. Пра што ты думаеш? Чаму табе не спіцца? Спі. Добрых сноў табе, мой харошы друг. Час і табе заснуць, Іване, няўрымслівы пенсіянер. Заўтра — у дарогу.

— Скардзяцца, Іван Васільевіч, на вас.

— Асабіста на мяне?

— На вашу камісію.

— Будыка?

— Здагадлівы. Хіба камісія займалася адным інстытутам?

— Але цяпер — інстытутам.

— Колькі цягнецца гэтае «цяпер»? Ці не залішне доўга?

— Вы хочаце ад пенсіянераў такога ж спрыту, як ад штатных работнікаў?

Сакратар гаркома, які, здавалася, пачаў размову строга і непрыветліва, раптам засмяяўся.

— У такіх пенсіянераў, як вы, часам больш спрыту, чым у нашых… Я сваіх інструктараў пакуль не паварушу… дык не скажу, што гараць на рабоце.

Антанюк насцярожыўся, калі сакратар сказаў пра пенсіянерскі спрыт, — ці няма ў словах здзеклівага сэнсу? Пакутлівая падазронасць, якой не было раней і якая з’явілася ў апошні час.

Але тое, што казаў сакратар далей, як казаў,— супакоіла. Часам жартаўлівыя словы — самыя сур’ёзныя і самыя красамоўныя. І смех найлепшым чынам раскрывае чалавека.

Яўген Паўлавіч — новы работнік, год, не больш, на гэтай пасадзе. Афіцыйна Антанюк сустракаўся з ім не аднойчы. Тады чамусьці больш цікавіла, які ён кіраўнік, што ведае і ўмее. А сёння, пакуль абменьваліся агульнымі словамі пра зіму, пра тое, як многа яна забірае людской энергіі — такія снежныя заносы! — Івану Васільевічу ўвесь час карцела спытаць у сакратара, колькі яму год; раней гэта не цікавіла, і ён ні ў каго не запытаўся. У Яўгенія Паўлавіча больш сівыя валасы, чым у яго, Антанюка, хоць, безумоўна, маладзейшы ён гадоў на пятнаццаць. Па сутнасці, малады яшчэ чалавек, у росквіце сіл. Але дзіўна зменлівы твар: часам здаецца — зусім стары, суровы, а часам па-юнацку малады і добры, як вось цяпер, калі асвяціўся ўсмешкай.

Антанюк сказаў:

— Што да спрыту ў рабоце, дык, мабыць, яго не хапала, калі так рана папрасілі ўступіць месца маладзейшаму.

— Ці можа было замнога? — прыжмурыў вочы сакратар.

— А вось у лесе, на паляванні, не дагоніце. Магу пахваліцца. Па любым снезе. На лыжах і без лыж.

— Вы, паляўнічыя, мацакі.

— Мы як закансерваваныя. Не старэем. Не згінаемся. Паміраем на хаду. Нешта вы рана пасівелі, Яўген Паўлавіч. Прабачце, колькі вам год?

Адразу на твар лёг цень строгасці ці стомленасці.